مجله دندانپزشکی

هدف: مطالعه حاضر با هدف اندازه‌گیری‌ مقاومت‌ فشاری‌، زمان‌ سخت‌شدن‌ و ارزیابی قابلیت‌ انحلال‌ و تجزیه‌پذیری‌ سیمان‌های‌ اوژنول‌- اکسید روی‌، فسفات‌ روی‌ و پلی‌کربوکسیلات‌ محصولات تولید داخل‌ انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی، نمونه‌‌های مورد استفاده از تولیدات یک‌ شرکت‌ داخلی به عنوان نمونه‌های آزمون و نمونه‌های شرکت Harvard آلمان به عنوان شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. برای‌ اندازه‌گیری‌ مقاومت‌ فشاری‌ هر سه‌ نوع‌ سیمان‌، با استفاده‌ از محاسبات‌ آماری‌ از یازده نمونه‌ استفاده‌ شد. برای‌ اندازه‌گیری‌ زمان‌ سخت‌ شدن‌ سیمان‌ اوژنول- اکسید روی‌، از شانزده نمونه‌ و برای‌ دو نوع‌ سیمان‌ دیگر از یازده نمونه‌ استفاده‌ شد. اندازه‌گیری‌ قابلیت‌ انحلال‌ و تجزیه‌پذیری‌ فقط‌ برای‌ سیمان‌ اوژنول‌- اکسید روی‌ و با استفاده‌ از یازده نمونه‌ انجام‌ شد.  نتایج حاصل با مقادیراستاندارد مربوطه مقایسه گردید.

یافته‌ها: میانگین‌ مقاومت‌ فشاری‌ سیمان‌های‌ اوژنول- اکسید روی‌، فسفات‌ روی‌ و پلی‌ کربوکسیلات‌ روی‌ به‌ ترتیب 3/1± 58/12،
5±21/37 و1/2± 86/35 مگاپاسکال‌ حاصل گردید که‌ هیچ‌یک‌ با مقادیر استاندارد مطابقت‌ نداشت. زمان‌ سخت‌شدن‌ سیمان‌های‌ مذکور به‌ ترتیب‌ 71/0±04/29، 55/0±41/5 و 06/0±50/2 دقیقه‌ بود که‌ فقط‌ دو نوع‌ آخر با مقادیر استاندارد مطابقت‌ داشتند. قابلیت‌ انحلال‌ و تجزیه‌پذیری‌ سیمان‌ اوژنول‌- اکسید روی 1/1±‌ 44/8%  بود؛‌ این‌ ویژگی‌ نیز حائز شرایط‌ استاندارد نبود.

نتیجه‌گیری: با توجه‌ به‌ مقادیر به دست‌ آمده‌ و مقایسه‌ با مقادیر شاهد و استاندارد، نتایج حاصل بیانگر آن است که هیچ‌ یک‌ از سیمان‌های‌ مورد آزمایش‌ دارای‌ شرایط‌ استاندارد نمی‌باشند؛ بنابراین استفاده‌ از آنها توصیه‌ نمی‌شود.

ازمینه و هدف:کریل‌ها یکی از پر‌استفاده‌ترین مواد در دندانپزشکی هستند که از خصوصیات مهم آنها قابلیت انحلال و جذب آب می‌باشد. با توجه به اینکه تاکنون در مورد این دو خصوصیت اکریل ایرانی تحقیقی صورت نگرفته، مطالعه حاضر با هدف اندازه‌گیری و مقایسه میزان قابلیت انحلال و جذب آب اکریل گرما سخت ایرانی اکروپارس با اکریل گرماسخت ملیودنت (مورد تأیید ADA)، انجام شد.
روش بررسی: مطالعه آزمایشگاهی حاضر، مطابق با استاندارد شماره 2571 مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران و استاندارد شماره 12 ADA و استاندارد شماره 1567 ISO انجام گرفت. از هر نوع اکریل 6 نمونه به شکل دیسک با ابعاد 5/0×50 میلیمتر تهیه گردید. نمونه‌ها ابتدا در دسیکاتور و سپس داخل oven به مدت 24 ساعت نگهداری شده و پس از آن توزین گردید؛ سپس در داخل آب غوطه‌ور شده و 7 روز در oven نگهداری و دوباره توزین گردیدند. نمونه‌ها به مدت 24 ساعت در دسیکاتور و داخل oven قرار داده شدند تا مجدداً خشک شوند و سپس دوباره وزن آنها اندازه‌گیری شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات در رابطه با میزان جذب آب و قابلیت انحلال، داده‌ها با استفاده از آزمون من ویتنی و One sample t مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت و 05/0P< به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین جذب آب در اکریل ملیودنت mg/cm2 01/0±76/0 یا µg/mm31/±5/30 و در اکریل اکروپارس mg/cm2 009/0±77/0 یا µg/mm3 87/0±7/30 بود. همچنین میانگین قابلیت انحلال در اکریل اکروپارس mg/cm2001/0±062/0 یا µg/mm3 13/0±5/2 و در اکریل ملیودنت mg/cm2 001/0±042/0 یا µg/mm3 097/0±7/1 بود. بررسیهای آماری نشان داد که میانگین جذب آب آکریل‌های اکروپارس وملیودنت با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشت (9/0P=)؛ ولی میانگین قابلیت انحلال این دو نوع اکریل تفاوت معنی داری نشان داد (002/0P=).
نتیجه‌گیری: میزان جذب آب اکریل اکروپارس مطابق با استاندارد‌های موجود می‌باشد، در صورتی که قابلیت انحلال آن بیشتر از حد استاندارد‌های موجود است. این مسئله احتمالاً ناشی از بیشتر بودن میزان مونومر باقیمانده بعد از پخت، نوع و میزان عوامل cross linking و پلاستی‌سایزرها و یا بیشتر بودن مواد افزودنی محلول در آب موجود در ترکیب اکریل اکروپارس می‌باشد. در خصوص آکریل ملیودنت نیز میزان جذب آب مطابق با استانداردهای موجود و میزان قابلیت انحلال کمی بیشتر از حد استاندارد است.

 زمینه و هدف: سمان موقت ایرانی Tem Band ساخت شرکت گلچای، به عنوان جایگزین مناسبی برای سمان‌های موقت خارجی، بدون گذراندن آزمایشهای کیفیت در یک مرکز دانشگاهی به بازار معرفی گردیده است که لازم است تحقیقات بیشتری در خصوص این سمان انجام شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی زمان سخت شدن (setting time)، ضخامت لایه‌ای (film thickness)، استحکام فشاری (compressive strength)، میزان حلالیت (solubility) و میزان آرسنیک سمان موقت ایرانی Temp Band ساخت شرکت گلچای و سمان موقت خارجی Temp Bond ساخت کارخانه Kerr و مقایسه آن دو با استاندارد انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی، از هر سمان 12 نمونه تهیه گردید و آزمایشهای تعیین زمان سخت شدن، ضخامت لایه‌ای، استحکام فشاری، میزان حلالیت بر طبق استانداردISO 3107 و همچنین میزان آرسنیک براساس استاندارد ASTMD 6052، بر روی سمان‌ها انجام گرفت و میانگین آنها محاسبه شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 05/0p< به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین زمان سخت شدن سمان ایرانی، 5 دقیقه و47 ثانیه و نمونه خارجی، 4 دقیقه و 17 ثانیه و میانگین ضخامت لایه‌ای سمان ایرانی 67/6 میکرون و نمونه خارجی 08/4 میکرون، بدون مشاهده اختلاف آماری معنی‌دار در هر دو مورد بود. استحکام فشاری سمان ایرانی، 67/5 مگاپاسکال و سمان خارجی، 5/8 مگاپاسکال بود که دارای اختلاف آماری معنی‌دار بودند (001/0p<). میزان حلالیت سمان ایرانی m/m 28/2% و میزان حلالیت سمان خارجی m/m 42/2% بود. نتایج به دست آمده در محدوده قابل قبول استاندارد ISO 3107 قرار داشت. میزان آرسنیک در هر دو سمان قابل مشاهده و تعیین نبود، ولی میزان سرب موجود در سمان ایرانی معادل حداکثر میزان مجاز استاندارد ASTMD 6052 بود.
نتیجه‌گیری: طبق نتایج این تحقیق امکان استفاده از هر یک از این سمان‌های موقت، در شرایط مختلف کلینکی تعریف شده براساس خواص فیزیکی آنها وجود دارد، ولی به منظور بررسی کاملتر سمان ایرانی، بررسی biocompatibility آن ضروری به نظر می‌رسد.

روش بررسی: جهت انجام این مطالعه آزمایشگاهی از هر نوع سیلر، 5 نمونه با ابعاد تقریباً برابر تهیه شد. نمونه‌ها پس از توزین اولیه به طور جداگانه در ظروف حاوی 50 سی‌سی آب مقطر در دمای 37 درجه سانتی‌گراد قرار گرفتند. پس از گذشت یک هفته تغییر وزن نمونه‌ها توسط ترازوی دیجیتالی ثبت گردید. نهایتاً نتایج بدست آمده با آزمون ANOVA و Post-hoc Tukey HSD مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته‌ها: طبق نتایج بدست آمده سیلر Dorifill طی مدت 7 روز 8/2% کاهش وزن داشته و بالاترین حلالیت در بین سیلرهای مطالعه شده را دارا بود. سیلرهای Tubliseal و ZOE به ترتیب 4/1% و 3/2% کاهش وزن نشان دادند. سیلر AH26 در طی 7 روز 9/1% افزایش وزن داشت. میانگین تغییر وزن سیلرها بین گروه‌های ZOE, Dorifill و Tubliseal ازلحاظ آماری اختلاف معنی‌داری نداشت (05/0P>). بین میانگین تغییر وزن سیلر AH26 و گروه‌های دیگر اختلاف معنی‌دار آماری مشاهده شد (001/0>P).

نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه درصد حلالیت کلیه سیلرهای مورد بررسی در محدوده استاندارد تعیین شده برای میزان حلالیت سیلرها قرار داشت، می‌توان آنها را از لحاظ این خاصیت فیزیکی، جهت استفاده کلینیکی مورد تأیید قرار داد.

روش بررسی: از 100 عدد دندان مولر سوم دیسک‌های عاجی بدست آمد. جهت انجام تست استحکام ریز برشی، 60 عدد از دیسک‌ها به صورت تصادفی به 4 گروه 15تایی تقسیم شدند و در هر گروه از یک نوع ادهزیو استفاده شد. در یک نیمه از دیسک 2 لایه و در نیمه دیگر 6 لایه ادهزیو بکار برده شد و پس از طی مراحل باندینگ، استوانه‌ای از کامپوزیت به ارتفاع 1 میلی‌متر بر هر نیمه دیسک قرار گرفت و سخت گردید. نیروی برشی با سرعت  mm/min5/0 تا نقطه شکست بر آن وارد شد. جهت تست ریز سختی 40 عدد دیسک عاجی باقیمانده به 4 گروه 10تایی تقسیم شدند و دیسک‌ها همانند گروه‌های باندینگ آماده گشتند. سختی سطح عاج باند شده با دستگاه ویکرز محاسبه شد. نتایج با استفاده از آزمون‌های آماری Two-way ANOVA و Tukey مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. خطای نوع اول آزمون 05/0 در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: بیشترین و کم‌ترین استحکام باند ثبت شده به ترتیب  MPa74/5 ± 49/29 (6 لایه One Step Plus) و MPa 83/4 ± 23/21 (2 لایه
One Step Plus) بود. در 4 نوع ادهزیو تنها در One Step Plus استحکام باند 6 لایه بطور معنی‌دار بیشتر از 2 لایه بود و در 3 نوع ادهزیو دیگر تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. بیشترین و کمترین سختی عاج ثبت شده به ترتیب  VHN34/8 ± 08/39 (2 لایه Single Bond) و VHN 98/5 ± 53/28 (6 لایه One Step Plus) بود. در هیچ کدام از ادهزیوها سختی عاج در 6 و 2 لایه تفاوت معنی‌دار نداشت. وجود فیلر در ادهزیو اثر معنی‌داری بر استحکام باند نداشت در صورتیکه بطور معنی‌داری باعث کاهش سختی عاج باند شده گردید. همچنین نوع حلال ادهزیو اثر معنی‌داری بر استحکام باند داشت و استحکام باند در ادهزیوهای محتوی استن بیشتر از ادهزیوهای حاوی اتانل بود. در مقابل سختی ادهزیوهای حاوی اتانل بطور معنی‌داری بیشتر از ادهزیوهای حاوی استن بود.

نتیجه‌گیری: تعداد لایه‌های ادهزیو اثری بر استحکام باند ریز برشی و سختی سطح عاج نداشت و بیشتر وابسته به نوع ادهزیو بر اساس نوع فیلر و حلال آن بود.

  زمینه و هدف: ادهزیوهای مختلف با محتوای حلال متفاوت ممکن است دارای میزان تبخیر حلال مختلفی باشند. میزان جریان هوای پوار بر روی ادهزیوهای مختلف می‌تواند تأثیر متفاوتی را بر روی تبخیر حلال داشته باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان تبخیر حلال در ادهزیوهای سلف‌اچ و توتال‌اچ در زمان‌های مختلف خشک کردن بود.

  روش بررسی: در این مطالعه از 5 نوع ادهزیو Excite ، Prime & Bond NT ، UNO ، Single Bond ، SE Bond Prime استفاده شد. ا ز هرکدام از این ادهزیوها وزن 12 قطره در هر یک از زمان‌های 5، 15 و 30 ثانیه قبل و بعد از اعمال جریان هوا اندازه‌گیری شد. درصد کاهش وزن به عنوان معیار مقایسه نمونه‌ها استفاده شد. از آزمون‌های آماری آنالیز Two way ANOVA و تست Tukey جهت بررسی داده‌ها استفاده شد.

  یافته‌ها: ادهزیوهای استن بیس نسبت به سایر ادهزیوها تبخیر حلال بیشتری را نشان دادند (01/0 P< ). P&B NT در تمام زمان‌های خشک کردن با هوا بیشترین کاهش وزن را نشان داد (01/0 P< ). ادهزیوها مقادیر مختلف تبخیر را در زمان‌های مختلف خشک کردن با هوا نشان دادند (01/0 P< ).

  نتیجه‌گیری: ادهزیو‌هایی که استن و یا الکل را به همراه آب به عنوان حلال دارند، رفتار‌های پایدارتری را نسبت به مواردی که به طور خالص از ادهزیو‌های آبی استفاده می‌شود ، نشان می‌دهند و شرایط نگهداری مساعدتری دارند.