مجله دندانپزشکی

زمینه و هدف: تحلیل خارجی آپیکال ریشه یک پیامد رایج در درمان ارتودنسی است. در زمینه تغییرات طول ریشه در دوران بعد از درمان تناقضاتی وجود دارد. اگرچه تعداد زیادی از محققان اعتقاد دارند که بعد از توقف حرکت فعال دندان وضعیت تحلیل ثابت خواهد بود؛ ولی اطلاعات کمّی، نادر است. هدف از این مطالعه ارزیابی کمّی تغییرات طول ریشه‌های ثنایای بالا در دوران بعد از درمان ارتودنسی ثابت بود؛ همچنین تأثیر جنس و بعضی عوامل مرتبط با درمان فعال بر روی آن مورد ارزیابی قرار گرفت.
روش بررسی: این مطالعه case cross over بر روی 80 بیمار (52 دختر و 28 پسر) 13- 22 ساله انجام شد. تمام بیماران در مرحله دباندینگ و شروع فاز ریتنشن بودند. ریتینرهای مورد استفاده بیماران در فک بالا از نوع Hawley بود. 3 و 7 ماه بعد از دباندینگ رادیوگرافی‌های پری‌آپیکال با تکنیک استاندارد موازی تهیه شد؛ سپس با استفاده از نرم‌افزار کامپیوتری طول تاج و ریشه دندانهای قدامی فک بالا اندازه‌گیری شد. تغییرات طول ریشه‌ها با در نظر گرفتن ضرایب تصحیح اندازه تصاویر، تعیین گردید؛ همچنین ارتباط بین موارد زیر با تغییرات طول ریشه انسیزورهای بالا در دوران ریتنشن ارتودنسی بررسی شد:
1- جنس بیمار
2- نوع طرح درمان (non-extraction/extraction)
3- نوع تکنیک (مکانوتراپی) انجام شده (standard edgewise/straight-wire edgewise)
4- طول مدت درمان فعال (از زمان شروع درمان فعال در فک بالا تا زمان دباندینگ به صورت کمتر از 2 سال/2سال و بیشتر)
آنالیز آماری به کار رفته آزمون t و 4-way ANOVA بود و در تمامی موارد 05/0P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: تحلیل آپیکال ریشه سانترال های بالا در دوران پس از درمان با افزایش زمان پیگیری ارتباط معنی داری نداشت. تحلیل آپیکال ریشه لترال های بالا در دوران بعد از درمان با افزایش زمان پیگیری ارتباط معنی داری داشت. تغییرات طول ریشه انسیزورهای بالا در دوران بعد از درمان با جنس، نوع طرح درمان، نوع تکنیک درمان و طول مدت درمان فعال ارتباط معنی داری نداشت (05/0P>).
نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش بیشتر طول ریشه دندان‌های لترال بالا در دوران بعد از درمان، بهتر است اقدامات پیشگیرانه در این رابطه برقرار یا تشدید شوند.

زمینه و هدف: اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی یکی از شایعترین اختلالات در ناحیه فک و صورت می باشد که اغلب همراه با درد، عملکرد ناقصمفصل شناخته میشود. اما شیوع TMD گیجگاهی فکی و عضلات جونده تشخیصداده میشود. نوجوانان و بزرگسالان مستعد ابتلا به حالاتی هستند، که تحت عنوان را در بچهها در دوره TMD (Temporomandibular Disorder) در این جمعیت شناخته شده نیست و مطالعات کمی شیوع علایم و نشانههای و بررسی ارتباط ناهنجاریهای دندانی Mixed dentition در دوران TMD مورد بررسی قرار دادهاند. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع Mixed dentition با ناهنجاریهای مفصل گیجگاهی فکی بود.

روش بررسی: در این مطالعه 222 نفر از بچههای 6 تا 12 ساله که به بخشاطفال و ارتودنسی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه تهران مراجعه نموده بودند، و آزمون SPSS Ver بررسی شدند. پساز انجام معاینات کلینیکی و تکمیل پرسشنامهها، کلیه دادهها با استفاده از بسته نرمافزاری 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. Logistic regressionدر این مطالعه در دختران بیشتر بود. بیشترین میزان شیوع TMD 14 % گزارش شد. شیوع / در مراجعین، 4 Mixed dentition در دوران TMD

یافته ها: شیوع 20 % و درد / عضلات جونده 9 Tenderness ،%23/ در سنین 11 و 12 سالگی به دست آمد. همچنین شیوع صدای مفصل 9 ،Mixed dentition در دوره TMD در بچههایی که اورجت 6 میلیمتر و بیشتر داشتند بالاتر مشاهده شد. بین کراس بایت خلفی یکطرفه و انحراف TMD 5% گزارش شد. همچنین شیوع / مفصل 4 مشاهده شد. II در افراد با مال اکلوژن کلاس TMD هم رابطه معنیدار به دست آمد. همچنین بیشترین میزان TMD فکی و

نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه بین اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی و ناهنجاریهای دندانی ارتباط نشان داد.

زمینه و هدف: یافتن شیوه‌هایی برای ارتقاء ماندگاری یادگیری در واحدهای بالینی بسیار مهم است. هدف از این مطالعه، معرفی روش نوین آموزش در پری‌کلینیک دندانپزشکی ترمیمی و بررسی تأثیر آن بر مهارت‌های عملی دانشجویان بود.

روش بررسی: در این مطالعه اقدام پژوهی، از روش یادگیری مبتنی بر تیم برای ارایه واحد درسی پری‌کلینیک ترمیمی در دانشکده دندانپزشکی مشهد، در
نیم سال اول سال تحصیلی 92-1391 استفاده شد. بدین منظور، تعداد 48 نفر از دانشجویان سال چهارم، به صورت اختیاری در این دوره، شرکت نمودند. دانشجویان به گروه‌های 4 نفره تقسیم شده و مراحل آموزش مبتنی بر تیم برایشان اجرا گردید. در پایان دوره، از دانشجویان با پرسشنامه‌ای روا و پایا نظرسنجی به عمل آمد. در پایان، به صورت نیمه تجربی، بعد از گذراندن واحد بالینی ترمیمی عملی 2، میانگین نمرات پایان بخش دانشجویان شرکت کننده در واحد اختیاری ترمیمی با دانشجویانی که در این واحد شرکت نکرده بودند با استفاده از T-testمقایسه شد (05/0α=).

یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرات دانشجویان شرکت کننده در دوره (07/1±65/18) بالاتر از میانگین نمرات دانشجویانی که در دوره شرکت نداشتند (66/0±41/17)، بود (02/0P=). همچنین نتایج نظرسنجی نشان داد که 97 درصد دانشجویان از برگزاری این دوره رضایت داشته و گذراندن آن را به این شیوه مفید تشخیص دادند.

نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد استفاده از روش نوین یادگیری مبتنی بر تیم، می‌تواند موجب ارتقاء یادگیری همراه با رضایت دانشجویان در واحد‌های عملی دندانپزشکی گردد.