فصلنامه

---

هدف: دیدگاه های متفاوتی در مورد حضور خانواده در عملیات احیا قلبی – تنفسی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه نگرش پزشکان؛ پرستاران و بستگان درجه اول بیمار نسیت به حضور اعضای خانواده درطی عملیات احیا قلبی تنفسی در بیمارستان های اموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران طراحی گردید. مواد و روش ها : در این مطالعه توصیفی نگرش 120 پزشک؛200پرستارو 148 نفراز بستگان درجه اول بیمارمقایسه شد.روش نمونه گیری ، تصادفی طبقه بندی شده بود.ابزار گرداوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته ای بود که اعتبار ان از طریق "اعتبار محتوی" و پایایی ان از طریق ازمون مجدد تایید شد(r=o/83). این پرسشنامه شامل سوالاتی در مورد مشخصات جمعیت شناختی ، تجارب مثبت و منفی و نگرش نسبت به حضور اعضای خانواده در طی عملیات احیا بود. تحلیل داده ها با استفاده از ازمون های اماری مجذور خی (x2)و فیشر و با کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. نتایج: اکثریت پزشکان و پرستاران(5/92%پزشکان، 80%پرستاران) حضور خانواده در طی عملیات احیا رازیان بار میدانستند. ازمون دقیق فیشر تفاوت معنی داری بین نظر پزشکان و پرستاران نشان داد (df=1 pvalue= 0/002 x2=9/037). عمده ترین دلیل منفی بودن نگرش پزشکان و پرستاران در تحقیق ما ، مداخله اعضای خانواده در عملیات احیا (8/90% پزشکان ،5/86% پرستاران ) بوده است. کمتر از نیمی از بستگان درجه اول بیمار (48 %)تمایل به حضور در عملیات احیا داشتند. تفاوت معنی داری بین نگرش بستگان درجه اول بیمار از یک سو ، و پزشکان و پرستاران از سوی دیگر وجود داشت (p=000) نتیجه گیری: با توجه به تفاوتی که در دیدگاه پزشکان،پرستاران و بستگان درجه اول بیمار نسبت به حضور اعضای خانواده در طی عملیات احیاوجود دارد ، بهتر است در هر بیمارستان برنامه مشخصی در رابطه با شرایط حضور اعضای خانواده در طی عملیات احیا تهیه شود.