زمینه و هدف: این مطالعه با هدف بررسی رابطه استرس شغلی با خود کارآمدی و تطابق در کارکنان بیمارستانهای آموزشی-درمانی شهر تبریز انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: این مطالعه‌ی مقطعی در سال 1389 در بیمارستانهای آموزشی- درمانی شهر تبریز و بر اساس نمونه گیری تصادفی دو مرحله‌ای انجام شد. ابتدا هفت بیمارستان از مجمع بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تبریز به روش تصادفی ساده انتخاب و سپس 288 نفر از کارکنان اداری و درمانی به عنوان نمونه مورد مطالعه به روش تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات چهار پرسشنامه اطلاعات فردی، استرس شغلی تیورل، خودکارآمدی شوارتز، و تطابق برای موقعیت‌های استرس-زای داچ بودند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار آماریSPSS نسخه 11.5 همچنین آزمون‌های آماری t، کای دو، آنالیز واریانس یک طرفه، آنالیز رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
نتایج: از بین متغیرهای دموگرافیک، سن، جنس، وضعیت تاهل، ساعات کاری و سابقه کار، رابطه معنی‌داری با استرس شغلی داشتند. آزمون همبستگی پیرسون، همبستگی منفی بین استرس شغلی با خودکارآمدی، با ساعات کاری، با سن و با سابقه کاری را نشان داد ((P<0.001. همچنین همبستگی مثبت بین خودکارآمدی و میزان ساعات کاری، خودکارآمدی و سن، سابقه کاری و تطابق مورد تایید قرار گرفت (p<0.05).
نتیجه گیری: با توجه به اهمیت موضوع سلامت روانی کارکنان پیشنهاد می‌شود عوامل زمینه ای مانند حجم زیاد کاری، سطح منزلت و پایگاه اجتماعی و برنامه های حمایت اجتماعی، بیشتر مورد توجه قرار گرفته و به رفع نیازهای کارکنان در تمامی این ابعاد توجه شود، تا در نهایت تأمین سلامت در همه‌ی ابعاد میسر گردد.
