زمینه و هدف: برقرای ارتباط موثر بین افراد حرفه ای گروه سلامت با بیماران مبتلا به دیابت از موارد مهم درزندگی با دیابت به شمار می آید. این مطالعه به منظور بررسی برقراری ارتباط کارکنان سلامتی به عنوان یک مانع در زندگی با دیابت دربیماران دیابتی نوع ۲ مراجعه کننده به بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران طراحی و اجرا شد.
مواد و روش ها: این مطالعه ازنوع مقطعی( توصیفی- تحلیلی) بود که در سال ۱۳۹۱ بر روی۶۰۰ بیمار به طور تصادفی ساده انجام شد. ابزار مطالعه شامل دو بخش اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با سلامت و بیماری و شاخص کنترل دیابت (HbA۱C ) با ۱۰ سوال و ابزار زندگی با دیابت در بعد ارتباط با کارکنان سلامتی با ۱۸ سوال بود که توسط مقیاس لایکرت از کاملا موافقم(۵) تا کاملا مخالفم (۱) اندازه گیری گردید.روایی و پایایی ابزار اندازه گرفته شد. روش جمع آوری اطلاعات، تکمیل پرسشنامه با استفاده از مصاحبه بود. برای تجزیه وتحلیل داده ازنرم افزارآماریSPSS نسخه۵/۱۱وآزمونهای آماری توصیفی( میانگین و انحراف معیار ) و استنباطی(کای دو و مدل رگرسیون لجستیک) استفاده شد.سطح معنی داری در این مطالعه کمتر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
نتایج: میانگین و انحراف معیار مانع برقراری ارتباط با کارکنان سلامتی ۱۷/۷±۷۸/۵۶ بود. نتایج مطالعه نشان داد که جنسیت(۰۰۱/۰ > p)، سالهای ابتلا به بیماری دیابت (۰۰۱/۰ > p)،سطح تحصیلات (۰۰۱/۰ > p)، نوع درمان(۰۰۱/۰ > p)،وضعیت شغلی(۰۰۱/۰ > p)، گروههای سنی(۰۰۱/۰ > p)، وضعیت درآمد(۰۰۱/۰ = p) ، وضعیت تاهل (۰۰۱/۰ > p)و HbA۱C(۰۰۱/۰ > p) با مانع ارتباط با کارکنان سلامتی ارتباط آماری معنی داری داشتند. نتایج مدل رگرسیون لجستیک نیز نشان داد شانس شدید بودن مانع ارتباط با کارکنان سلامتی در گروه با سالهای ابتلا به دیابت ۱۰-۵ سال ۳۸/۰ برابر، در افراد با سالهای ابتلا به دیابت بیش از ۱۰ سال، ۳۲/۱ برابر گروه با سالهای ابتلا زیر ۵ سال بود. این نسبت شانس در گروه با سابقه ۱۰-۵ سال معنی دار بوده (۰۰۴/۰ p=)و در شدید بودن مانع ارتباط با کارکنان سلامتی تاثیر معنی داری داشت.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاکی از این است که عوامل متعددی در ارتباط کارکنان سلامتی و بیماران ارتباط دارد وعامل سالهای ابتلا به دیابت با شانس شدید بودن مانع ارتباط دارد که این امر می تواند در برنامه ریزی مداخلات ارتقاء سلامت کمک کننده باشد.
