مجتبی بابایی خورزوقی، سید علی حسینی، مهناز منشوری، محمدرضا باتوانی، لیلی مهدیه،
دوره ۱۲، شماره ۲ - ( ۴-۱۴۰۱ )
مقدمه: ناهنجاری‌های اسکلتی–عضلانی مرتبط با کار، یکی از دلایل اصلی بروز آسیب‌های اسکلتی-عضلانی و به دنبال آن ازکارافتادگی شغلی در بین کارمندان به شمار می‌رود. هدف از پژوهش حاضر ارتباط و مقایسه نیمرخ ناهنجاری‌ها و میزان درد و ناتوانی و آسیب‌های اسکلتی-عضلانی کارمندان مرد و زن دانشگاهی می‌باشد.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع علّی پس از وقوع می‌باشد. جامعه آماری شامل کلیه کارمندان دانشگاه صنعتی اصفهان (۱۳۹۷) می‌باشد. به روش تصادفی تعداد ۶۴ مرد و ۵۹ زن به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت ارزیابی ناهنجاری‌های اسکلتی-عضلانی از پرسشنامه ارزیاب محور نیویورک و برای بررسی میزان درد و ناتوانی و آسیب‌های اسکلتی-عضلانی از پرسشنامه نوردیک استفاده گردید. جهت آنالیز اطلاعات از آمار توصیفی و آزمون اسپیرمن در نرم‌افزار SPSS ورژن ۲۴ استفاده شد.
یافته ها: بیشترین ناهنجاری اسکلتی–عضلانی در بالاتنه مربوط به ناحیه شانه (%۰,۳۷)، در تنه مربوط به گودی کمر (%۰.۵۶) و در پایین‌تنه مربوط به مچ پا (%۰.۸۲) گزارش شد. از لحاظ میزان ارتباط درد، ناتوانی و آسیب‌ها و ناهنجاری‌های اسکلتی-عضلانی با جنسیت در ۷ روز گذشته بیشترین ارتباط با شانه (۰.۳۷۱ = r)، در ۱۲ ماه گذشته با مچ دست (۰.۴۰۱ = r) و در ناهنجاری‌های اسکلتی–عضلانی با ناحیه شانه (۰.۴۱۱ = r) گزارش شد. وجود اختلاف معنی‌داری در میزان درد و ناتوانی با آسیب، در ناحیه شانه (۰.۰۰۱ = P)، مچ دست (۰.۰۰۱ = P)، پشت (۰.۰۰۲ = P)، باسن (۰.۰۳۲ = P) و زانوها (۰.۰۰۶ = P) مشاهده شد.
نتیجه گیری: نتایج نشان‌دهنده وجود سطح ریسک بالای آسیب‌های اسکلتی-عضلانی با بروز ناهنجاری‌های اسکلتی-عضلانی در کارمندان مرد و زن دانشگاهی می‌باشد. به‌منظور کاهش میزان بروز ناهنجاری‌ها، انجام تمرینات اصلاحی و بهبود ارگونومی محیط کار ضروری به نظر می‌رسد.
