روش بررسی: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی مقطعی، 40 کودک 7 تا 8 سال در دو گروه 20 نفره شامل کودکان مبتلا به نارساخوانی رشدی با میانگین سنی 100 ماه و گروه کودکان طبیعی با میانگین سنی107 ماه بر اساس نمونه­گیری غیر تصادفی انتخاب و مقایسه شدند. برای به دست آوردن داده­ها از پرسشنامه­ی والدین، پرسشنامه­ی معلم و متون انتخابی جهت ارزیابی­های غیررسمی و از آزمون هوش ریون رنگی و آزمون خواندن و نارساخوانی نما  جهت تشخیص قطعی و دقیق­تر نارساخوانی استفاده شد سپس آزمون رشد زبان به منظور بررسی ویژگی­های زبانی در دو گروه کودکان طبیعی و نارساخوان انجام شد. داده­ها نیز با آزمون t مستقل و من ویتنی تحلیل شدند.

یافته­ ها: مقایسه­ی میانگین نمرات استاندارد کودکان مبتلا به نارساخوانی با کودکان طبیعی در خرده آزمون­های مهارت معناشناسی شامل: واژگان تصویری، واژگان ربطی و واژگان شفاهی نشان داد تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0 > p). همچنین مقایسه­ی میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون‏های نحوی نیز شامل: درک دستوری، تقلید جمله و تکمیل دستوری نشان دهنده­ی تفاوت معنادار در بین دو گروه بود (05/0 > p). در رابطه با مهارت واج شناختی مقایسه­ی میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون­های تمایزگذاری کلمه و تحلیل واجی نشان دهنده­ی تفاوت معنادار بین دو گروه بود (05/0>p)، ولی در خرده آزمون تولید کلمه تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نگردید (05/0 < p).

نتیجه­ گیری: با توجه به یافته­های فوق به نظر می­رسد که کودکان مبتلا به نارساخوانی در توانایی­های زبانی شامل معناشناسی، نحو و واج شناسی در مقایسه با کودکان طبیعی هم سن خود ضعیف­تر هستند. در نتیجه جای آن دارد که در کار بالینی و در کنار درمان­های رایج کودکان مبتلا به نارساخوانی، ارزیابی دقیق و عمیق ویژگی­های زبانی گنجانده شود و در صورت نیاز، گفتاردرمانی با تمرکز بر روی مهارت­های زبانی در درمان این کودکان به کار گرفته شود.