زمینه و هدف: مطالعه حاضر در پی بررسی تأثیر کانون توجه بر توانایی تعادل نیمه پویا و میزان فعالیت الکتریکی عضلات در ورزشکاران است.

روش بررسی: تکلیف تعادل نیمه پویا در یک گروه 10 نفری ژیمناست مرد (2.09 ± 22.2 سال) دارای سابقه 5-3 سال فعالیت، در دو نوبت،یک­بار در شرایط کانون توجه درونی یعنی تمرکز فرد بر پای خودش و بار دیگر در شرایط توجه بیرونی یعنی تمرکز فرد بر صفحه دستگاه تعادل سنج ارزیابی شد. نوسان های قامت با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس و میزان فعالیت الکتریکی دو عضله تیبیالیس آنتریور و سولئوس با دستگاه الکترومیوگرام ثبت شدند. داده­های استخراج شده با استفاده ازآزمون تی همبسته تحلیل شدند .

یافته­ها: میزان فعالیت الکتریکی عضلات برای حفظ تعادل در شرایط تمرکز بیرونی نسبت به شرایط تمرکز درونی کمتر بود. نوسان­های در شرایط تمرکز بیرونی کمتر از شرایط تمرکز درونی بود.

نتیجه­گیری: این یافته­ها نشان می­دهند که بیرونی یا درونی بودن کانون توجه بر عملکرد تعادلی ورزشکاران تاثیر گذار است. در شرایطی که کانون توجه به فیدبک­های بیرون از بدن باشد (نسبت به کانون توجه به خود بدن) تعادل بهتر و نیاز به فعالیت عضلانی کمتر خواهد شد.

کلید واژه ها : کانون توجه، فعالت الکتریکی عضلانی، تعادل نیمه پویا