زمینه و هدف: سقط مکرر، به وقوع 2 یا 3 بار سقط متوالی خودبخودی، قبل از هفته‌ی 20 بارداری اطلاق می‌شود. با توجه به شیوع 5% سقط در خانم‌ها، اثرات مخرب روانی سقط بر زندگی خانوادگی افراد و اینکه علت بخشی از این سقط‌ها اختلالات انعقادی می‌باشد، در این مطالعه، ارتباط بین پلی‌مرفیسمFactor XI و سقط مکرر در بیماران مراجعه‌کننده به مرکز درمانی ناباروری هلال(رویش) مورد ارزیابی قرارگرفت.
روش بررسی: در این مطالعه‌ی مورد-شاهدی 144 بیمار با سابقه‌ی سقط(حداقل دو بار) به‌عنوان گروه بیمار و 150 خانم سالم با حداقل یک زایمان موفق و بدون سابقه‌ی سقط به‌عنوان گروه کنترل، مورد مطالعه قرارگرفتند. استخراج DNA از لکوسیت‌ها انجام شد. برای بررسی پلی‌مرفیسم موردنظر، واکنش زنجیره ای پلیمراز انجام و حضور یا عدم حضور پلی‌مرفیسم توسط روش Restrictionfragment length polymorphism (RLFP) بررسی شد.
یافته ها: فراوانی ژنوتیپ‌های مختلف در بیماران، (Wild type) TT 59/7%، هتروزیگوت CT 36/1% و هموزیگوت CC 4/2% و در گروه کنترل TT 45/3%، هتروزیگوت CT 49/4% و هموزیگوت CC 5/3% بود. بنابراین ژنوتیپ TT در گروه بیمار بیشتر از کنترل(0/05>P) و هتروزیگوت CT، در گروه کنترل بیشتر از بیمار است(0/05>P).
نتیجه گیری: درحالی‌که ژنوتیپ هموزیگوت (TT)می‌تواند یک ریسک فاکتور برای سقط مکرر باشد(0/05>P) ، در ژنوتیپ هتروزیگوت (CT)، آللC می‌تواند نقش حفاظتی داشته باشد.
