زمینه و هدف: منشور سنتی بیمارستان که بیشترین تأکید را بر بهره وری داشته است، با منشوری جایگزین گردیده که مسائل محیطی و اجتماعی را در دستور کار مدیران قرار می‌دهد. براین اساس مدیران امروزی برای موفقیت باید نه فقط محیط داخل بیمارستان که محیط بیرونی آن را نیز در نظر داشته باشد. این مطالعه به تعیین میزان مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانها پرداخته است.
روش بررسی: مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال ۱۳۸۹ انجام گرفت. مدیران بیمارستانهای شهر اصفهان جامعه آماری این بررسی را تشکیل دادند(۲۱=n). ابزار جمع آوری داده‌ها پرسشنامه محقق ساخته‌ای بود که روایی محتوایی و پایایی آن به ترتیب با استفاده از نظرات استادان و کارشناسان متخصص و محاسبه ضریب آلفاکرونباخ (۹۵/۰) تأیید شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از بسته آماری SPSS ویرایش ۱۶ و آزمون فرضیه ها با آزمون های t مستقل، ANOVA و ضریب اتا انجام گردید. بیشترین میانگین امتیاز ۱۰۰ بود.
یافته‌ها: میانگین امتیاز مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانهای موردمطالعه ۶/۶۸ به دست آمد. میانگین امتیاز بعد رهبری و فرایندهای درونی ۲/۷۲، بازار ۷۰، جامعه و کشور ۸/۶۷، محیط زیست ۴/۶۷ و محیط کار ۲/۶۶ بود. بین میزان مسئولیت پذیری اجتماعی و نوع مالکیت و فعالیت بیمارستان رابطه معنی داری وجود نداشت (۰۵/۰
نتیجه گیری: میزان مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانها در حد متوسط بود. پیشنهاد می‌شود به منظور افزایش این میزان، بیمارستانها بهبود شرایط و محیط کاری کارکنان و توجه بیشتر به مسائل و موضوعات محیط زیست را مدنظر قرار دهند.
