مجله

زمینه و هدف: در مطالعات مختلف استفاده از پروبیوتیک‌ها مورد ارزیابی قرار گرفته است. به عنوان نمونه در ایمنی، سرطان و بررسی تکثیر سلول‌های رویانی تحقیقات زیادی صورت گرفته است. سلول‌های بنیادی مزانشیمی نسبتاً دارای رشد کمتر و تعداد پاساژ محدودتری هستند. در این مطالعه بررسی سوپرناتانت باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس(LS) به عنوان یکی از پرمصرف‌ترین پروبیوتیک‌ها بر تکثیر سلول‌های بنیادی مزانشیمی با هدف افزایش تکثیر آنها جهت درمان بیماران نیازمند به پیوند با استفاده از سلول‌های بنیادی مزانشیمی صورت گرفته است.

روش بررسی: سلول‌های بنیادی مزانشیمی جدا شده از مغز استخوان رت را در پاساژ دوم به رده‌های استخوان و چربی سوق داده شدند و مزانشیمی بودن آنها تایید گردید. سپس سلول‌ها با LS و محیط کشت MRS broth که از قبل جدا شده بودند، مواجه شده و تعداد سلول‌ها با استفاده از آزمون MTT نسبت به استاندارد، بررسی گردیدند.

یافته‌ها: نمودار رشد سلول‌ها در مقادیر مختلف رسم شده و با نتایج آزمون MTT و نمودار، تعداد سلول‌ها به دست آمد. سپس با آنالیز آماری، معنی دار بودن تغییرات مشخص شد.

نتیجه‌گیری: یافته‌ها حاکی از تاثیر LS مضاعف بر تاثیر ضعیف محیط کشت MRS broth است. استفاده از سوپرناتانت باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس می‌تواند به عنوان یک روش کاربردی و کم هزینه برای افزایش تکثیر سلول‌های بنیادی مزانشیمی جدا شده از مغز استخوان باشد.

زمینه و هدف: لوسمی لنفوسیتی مزمن یک اختلال لنفوپرولیفراتیو مزمن است که پیش آگهی بسیار متغیری دارد؛ به همین جهت بررسی فاکتورهای پیش آگهی‌دهنده این بیماری در تشخیص و شناسایی بیماران با پیش آگهی وخیم‌تر می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط تعداد سلول‌های اندوتلیال خون محیطی و سطح فاکتور فون ویلبراند با دیگر یافته‌‌های هماتولوژیک در این بیماری است.

روش بررسی: نمونه‌های خون محیطی از 30 بیمار مراجعه‌کننده به بخش هماتولوژی بیمارستان فیروزگر و 30 مورد افراد سالم تهیه شد. تعداد سلول‌های اندوتلیال با حضور مارکر سطحی 34 CDو فاکتور فون ویلبراند در غیاب مارکر 45CD با روش‌های فلوسیتومتری و الیزا اندازه‌گیری شد. یافته‌های هماتولوژیک بیماران نیز ارزیابی شد و نتایج با 0/05  p<معنی‌دار تلقی گردید.

یافته‌ها: تعداد سلول‌های اندوتلیال در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن(0/64%) نسبت به کنترل(0/12%) افزایش داشت(0/002=P). میزان فاکتور فون ویلبراند در بین بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن پیشرفته‌تر در مقایسه با کنترل و بیماران با پیشرفت کمتر، بالاتر بود. بین تعداد سلول‌های اندوتلیال و میزان هموگلوبین بیماران همبستگی معکوس(0/47-=r) و معنی‌داری(0/01=P) به دست آمد.

نتیجه‌گیری: اگرچه تعداد سلول‌های اندوتلیال و سطح فاکتور فون ویلبراند در پلاسما در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن که در مراحل پیشرفته هستند، نسبت به بیمارانی که در مراحل اولیه قرار دارند، افزایش نشان می‌دهد؛ اما ارتباط معنا‌داری بین این دو پارامتر وجود ندارد.