زمینه و هدف: ژیاردیوزیس انسانی، عفونتی است ناشی از تک یاخته تاژکدار ژیاردیا لامبلیا که در روده باریک زندگی می‌کند و ضمن آسیب ناحیه علایم معدی ـ روده‌ای نیز ایجاد می‌کند. این عفونت انگلی، انتشار جهانی با شیوع متغیر 5% تا 30% دارد. نقش هر دو نوع پاسخ ایمنی هومورال و سلولی در دفاع میزبان علیه انگل ثابت شده است و از آنجا که چگونگی پاسخ ایمنی تحت تاثیر مستقیم نوع و مقدار سیتوکین‌های ترشح شده قرار دارد، مطالعه تغییرات سیتوکینی در بیماران اهمیت بسزایی دارد.
روش بررسی: در این مطالعه سطح سرمی اینترلوکین‌های 2- 4- 6- 17و 23 در بیماران مبتلا به ژیاردیوز و نیز افراد سالم اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفته است. پس از تهیه نمونه خون ناشتا از داوطلبین، سنجش میزان سیتوکینها به روش الایزا انجام شد.
یافته‌ها: در مطالعه حاضر میزان IL-2 و IL-6 در افراد آلوده بصورت معنی داری بیش از افراد سالم بود، لیکن مقدار IL-4 در افراد آلوده کاهش معنی داری داشت(0001/0P=)؛ همچنین برای اولین بار میزان IL-17 و IL-23 در افراد مبتلا به ژیاردیوز اندازه گیری شد که میزان این سیتوکینها در افراد آلوده بصورت معنی داری بیش از افراد سالم بود(به ترتیب 044/0P= و 03/0P=).
نتیجه‌گیری: پاسخ دفاعی میزبان در برابر عفونت‌های انگلی تحت تاثیر مستقیم سیتوکینها قرار دارد. افزایش اینترلوکین‌های 2، 6، 17 و 23 در مبتلایان به ژیاردیوز احتمالاً ناشی از پاسخ دفاعی بوده و همراه التهاب موضعی روده‌ها می‌باشد.
