مجله

---

زمینه و هدف: شناسایی منابع احتمالی عفونت در حیوانات برای جلوگیری از شیوع و اپیدم یهای پیشرفته انجام م یشود. هدف مطالعه حاضر، جداسازی و شناسایی قارچهای بیماری زا و فرصت طلب از پوست سگ های صاحبدار با تاکید بر ارزیابی خطر انتقال درماتوفیت های مشترک در مناطق روستایی مشکین شهر است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی– توصیفی که در سال 1391 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد، تعداد 130 قلاده سگ در نواحی روستایی مشکین شهر استان اردبیل مورد بررسی قرار گرفتند. پوسته ها و موهای جمع آوری شده با با هدف پوشش کامل رشد کلیه قارچها اعم DTM و SCC ، SC روشهای دید میکروسکوپی مستقیم و کشت در محیط های از محیطی و بیماری زا، انجام شد و پس از گذشت 1 تا 3 هفته مورد بررسی قرار گرفت. 31 %)، و کمترین /5) یافته ها: از 130 نمونه ی مورد آزمایش، فراوان ترین ساپروفیتهای جدا شده، آلترناریا با فراوانی 41 0%) مورد بودند. /9) 0%) و نترزیا 1 /9) آ نها، چاتومیوم 1 نتیجه گیری: سگ های مورد مطالعه از نظر منبع احتمالی انتقال آلودگی و ایجاد اپیدمی های پیشرفته درماتوفیتوز، خطرساز نمی باشند، اما احتمال بروز بیماری های قارچی جلدی در افراد بومی در تماس با دیگر حیوانات، با توجه به موقعیت جغرافیایی و سبک زندگی، وجود دارد.

---

زمینه و هدف: درماتوفیتوز بدن، عفونت درماتوفیتی پوست بدون مو و درماتوفیتوز کشاله‏ی ‏ران، در واقع فرمی از درماتوفیتوز بدن است. برای درمان این دو بیماری معمولاً از آزول‏ها یا آلیل‏آمین‏های موضعی استفاده می‏شود. هدف از این مطالعه مقایسه و تعیین اثر درمانی کرم تربینافین 1% و کلوتریمازول 1%، با یکدیگر بود.

روش بررسی: تعداد 100 بیمار مشکوک به درماتوفیتوز بدن و 50 بیمار مشکوک به درماتوفیتوز کشاله ران مراجعه کننده به آزمایشگاه رفرانس کاشان، بطور تصادفی در طول یکسال انتخاب شدند و پس از تهیه اسمیر با 10% KOH، کشت نمونه بر روی محیط SCC، یکی از دو داروی کرم موضعی تربینافین 1% یا کلوتریمازول 1% به میزان روزی دو بار و به مدت 2 هفته و در صورت نیاز 4 هفته تجویز ‏شد. نتیجه‏ی بهبودی از نظر بالینی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار می‏گرفت و با استفاده از نرم افزار spss و روش دانکن تحلیل آماری انجام شد.

یافته‌ها: 2 هفته پس از درمان، کلوتریمازول موثرتر از تربینافین در معالجه بیماران مبتلا به درماتوفیتوز بدن بود، اما در معالجه بیماران مبتلا به درماتوفیتوز کشاله‏ ران تاثیری برابر با تربینافین داشت؛ و کلوتریمازول موثرتر از تربینافین بود. با وجود این، تفاوت در هر گروه درماتوفیتوز و در مجموع از نظر آماری معنی‏دار نبود(0/05<P).

نتیجه‌گیری: علی رغم وجود داروهای جدیدتر نظیر تربینافین، کلوتریمازول را می توان به عنوان یک گزینه مطلوب در درمان درماتوفیتوز و کشاله ران به کار برد.

---

زمینه و هدف: اونیکومایکوزیس یا عفونت قارچی ناخن، شیوع افزاینده و تاثیرات فراوانی بر زندگی اجتماعی و بهداشت روانی بیماران دارد. درماتوفیت‌ها، مخمر‌ها و کپک‌های غیردرماتوفیتی از شناخته شده‌ترین عوامل قارچی عفونت‌های ناخن هستند. هدف از این مطالعه تعیین شیوع کپک‌های غیردرماتوفیتی با استفاده از آزمایش مستقیم و کشت و روش مولکولی(PCR) در بیماران می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه از 170 بیمار، نمونه‌برداری شد، و جهت آزمایش میکروسکوپی از پتاس 15%، و برای کشت نمونه‌ها از محیط‌های سابورو دکستروز آگار(S) به همراه کلرامفنیکل(SC) و کلرامفنیکل و سیکلوهگزامید(SCC) استفاده گردید. همچنین اسلاید کالچر جهت شناسایی به روش قارچ شناسی، و جهت نمونه‌های مشکوک یا ناشناخته عمل تعیین توالی از ناحیه S-rDNA 28 انجام گردید.

یافته‌ها: از 170 بیمار مراجعه‌کننده، 74(43/5%) مورد دارای اونیکومایکوزیس بودند که از این تعداد 53(71/62%) نفر زن و 21(28/38%) نفر مرد بودند. از مجموع 74 مورد اونیکومایکوزیس تشخیص داده شده 40(54/05%) مورد آن کاندیدیازیس، 21(28/37%) مورد مربوط به کپک‌های غیر درماتوفیتی، و 12(16/21%) مورد درماتوفیت گزارش گردیدند.

نتیجه‌گیری: میزان اونیکومایکوزیس در این مطالعه 43/5% بود و کاربرد تکنیک PCR در موارد مثبت کاذب و منفی کاذب و در موارد کشت طولانی مدت با ارزش گزارش شد. همچنین با توجه به اینکه تمامی نمونه‌هایی که آزمایش مستقیم مثبت و کشت منفی داشتند، با آزمایش مولکولی مثبت گردیدند، این مطالعه قدرت تکنیک‌های مولکولی را در مقایسه با کشت بیان می‌کند.