زمینه و هدف: دینداری با ایجاد تعادل روحی و احساس تعلق در افراد سبب می‌شود که آنها حمایت اجتماعی زیادی در برخورد با مشکلات کسب کنند و زمینه‌ای مناسب برای بهبود سلامت اجتماعی افراد فراهم می‌آورد. هدف تحقیق، تعیین رابطه ی بین دینداری با سلامت اجتماعی زنان شهر یزد است.
روش بررسی: تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی به شیوه ی پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه زنان ۶۰-۱۸ ساله ی شهر یزد در سال ۱۳۹۳ است. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران ۲۸۸ نفر تعیین شد و با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای متناسب(PPS) نمونه‌ها انتخاب شدند. داده‌ها بر اساس پرسش نامه استاندارد سلامت اجتماعی و دینداری جمع آوری شد. تحلیل داده‌ها به کمک نرم‌افزار SPSS و در دو سطح توصیفی با استفاده از میانگین، انحراف‌معیار، حداقل نمره، حداکثر نمره و سطح استنباطی با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی انجام شد.
یافته‌ها: ضریب همبستگی پیرسون بین میزان دینداری و ابعاد آن با سلامت اجتماعی عبارت است از: اعتقادی(۰/۱۸۷=r)، عاطفی(۰/۱۳۳=r)، پیامدی(۰/۲۷۲=r)، مناسکی(۰/۱۱۸=r) و دانشی(۰/۲۸۲=r) که به لحاظ آماری معنادار هستند.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که بین میزان دینداری و سلامت اجتماعی رابطه ی معنادار و مستقیمی وجود دارد و با افزایش دینداری، سلامت اجتماعی نیز افزایش پیدا می‌کند.
