مجله

زمینه و هدف: به منظور طراحی بهتر سامانه‌ی پرونده‌ی الکترونیک سلامت در سطح کشور، تعیین عناصر داده‏ای استاندارد برای ایجاد یک نظام اطلاعاتی یکپارچه دارای اهمیت است. هدف این پژوهش، تعیین مجموعه حداقل داده‌ی سیستم گزارش دهی رادیولوژی در کشور ایران است.

روش بررسی: در این مطالعه‌ی توصیفی مقطعی، 13 رادیولوژیست، سه متخصص بیهوشی، سه پزشکی عمومی و سه نفر از کارشناسان بیمه شاغل در مرکز تصویربرداری بیمارستان امام خمینی(ره) شهر تهران انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه محقق ساخته بود. به منظور روایی پرسش نامه، از روش اعتبار محتوا و برای سنجش پایایی از روش test-retest استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم‏افزار Spss انجام شد.

یافته‌ها: در اولویت‏ها، بیشترین میانگین مربوط به پیشنهادها و توضیحات متنی رادیولوژیست(6/9)، تفسیر تصویر(5/9)، نام ماده حاجب(4/9)، نام اقدام تصویربرداری(3/9)، نوع و تاریخ اقدامات قبلی(1/9) و تشخیص نهایی(9) بود و سطح تحصیلات و کدپستی(5)، آدرس و تلفن پزشک ارجاع دهنده(8/4) و نسبت بیمار با بیمه شده اصلی(3/4)، دارای کمترین میانگین بودند.

نتیجه‌گیری: با توجه به اهمیت گزارش‌های رادیولوژی در تشخیص و مدیریت آتی مشکلات بالینی بیمار، توجه به حداقل داده‏های مربوط به این گزارش‌ها همچون داده‏های مدیریتی، بیمه‏ای، هویتی، بالینی، بیهوشی و نتایج معاینات رادیولوژی برای تبادل با سامانه پرونده الکترونیک سلامت ضروری به نظر می‏رسد.

زمینه و هدف: قسمت بزرگی از خطاهای پزشکی را خطاهای دارویی تشکیل می دهد. برای پیشگیری از خطای دارویی درک صحیح از علل بوجود آورنده و گزارش آنها به خصوص در حوزه پرستاری ضروری است. هدف از این تحقیق، تعیین دیدگاه پرستاران نسبت به علل بروز خطاهای دارویی در بیمارستان های تخصصی و فوق تخصصی اطفال شهر تهران می باشد.

روش بررسی: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، جامعه ی مورد مطالعه را پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی تخصصی و فوق تخصصی اطفال شهر تهران درسال 92 تشکیل می دادند. 294 پرستار در سه شیفت کاری که به صورت غیرتصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، به پرسش نامه ی اصلاح شده ی Gladstone همراه با عوامل دموگرافیک با روایی و پایایی تایید شده پاسخ دادند. از نرم افزار SPSS نسخه 16 جهت ارائه آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار، و آمار تحلیلی شامل آزمونهای من- ویتنی و کروسکال والیس استفاده لازم به عمل آمد.

یافته ها: شایعترین علل خطای دارویی به ترتیب خستگی پرستار، اشتباه پزشک در تجویز دارو، و ناخوانا بودن دستخط پزشک بود. مهمترین علل نبود گزارش خطای دارویی، ترس از واکنش مدیر پرستاری نسبت به خطای دارویی(74/9%) و ترس از واکنش همکاران بود. میانگین درصد خطای گزارش شده توسط پرستاران 42/52 درصد اعلام شد.

نتیجه گیری: ارتقای آگاهی در مورد انواع و علل خطاهای دارویی و نحوه ی گزارش دهی آن ها، و انجام مداخلات اصلاحی مبتنی بر علل، باید در مراکز بهداشتی درمانی و به خصوص بیمارستان های اطفال توسط کارکنان پرستاری نهادینه گردد.