1390/6/10، جلد ۱۰، شماره ۳، صفحات ۶۲-۶۹
عنوان فارسی تحليل برخی عوامل مرتبط با پيش‌بينی کنندگی خودمديريتی در بيماران ديابتی نوع۲
چکیده فارسی مقاله زمينه و هدف : ديابت يک بيماری مزمن با عوارض متعدد است که به عنوان يکی از عوامل تهديد کننده حيات به شمار می رود. خود مديريتی در ديابت ، فرآيندی است که طی آن دانش، مهارت و توانايی لازم برای اتخاذ رفتارهای خود مديريتی تسهيل می گردد. اين فرآيند شامل نيازسنجی، تعيين اهداف و بررسی تجارب زندگی بيماران با ديابت است. اهداف کلی خود مديريتی ديابت شامل حمايت از اتخاذ تصميم آگاهانه و همکاری فعال با تيم مراقبت سلامتی است که در طی آن وضعيت سلامتی و کيفيت زندگی بيمارديابتی ارتقاء می يابد. با عنايت به اهميت و ضرورت اتخاذ رفتارهای خودمديريتی در ديابت، اين مطالعه با هدف تعيين برخی عوامل پيش بينی کننده اتخاذ رفتارهای خودمديريتی در بيماران ديابتی نوع 2 به منظور تسهيل در برنامه ريزی مداخلات در حوزه ارتقاء سلامت طراحی و اجرا گرديد.
مواد و روش ها : پژوهش حاضر يک مطالعه توصيفی - تحليلی است که با هدف تعيين برخی عوامل مرتبط در پيش بينی خودمديريتی ديابت بر روی 140 بيمار ديابتی نوع 2 تحت پوشش مرکز ديابت ام البنين شهر اصفهان در سال 1390انجام شد . ابزار جمع آوری اطلاعات در اين مطالعه، پرسشنامه چند وجهی بود که ازچهار بخش تشکيل شد.بخش اول شامل اطلاعات دموگرافيک و مرتبط با بيماری افراد مورد مطالعه (12 گويه)، بخش دوم ابزار استاندارد اندازه گيری ديسترس روانی ديابت( 17 گويه)، بخش سوم شامل ابزار استاندارد اندازه گيری خودکارآمدی بيماران ديابتی ( 8 گويه)، و بخش چهارم ابزار استاندارد خودمديريتی بيماران ديابتی (35 گويه). در نهايت اطلاعات حاصل، جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS نسخه 11/5 با استفاده از آزمون های توصيفی و استنباطی مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
نتايج : يافته های اين مطالعه نشان داد که متغيرهای سن( 004/0p=)، طول مدت بيماری (001/0 p)، جنسيت(003/0p=)، وجود بيماری زمينه ای ( 004/0p=)، ميزان شاخص توده بدنی( 0/02p=)، تحصيلات بالاتر از ديپلم( 0/02p=)، دارودرمانی(0/001 p)، وضعيت سلامتی درک شده از ديدگاه خود بيمار (0/001 p)، ديسترس روانی ديابت(0/001 p) و خودکارآمدی (0/001 p)همگی با خود مديريتی ديابت ارتباط آماری معنی دار داشتند.ميزان R2 (توان پيش گويی کننده)در اين مطالعه46درصد بود. مدل رگرسيون چند متغيره ، متغير های اثرگذار بر خودمديريتی تعديل شده برای ساير متغير ها شامل سن( 0/02 , p=0/155 - =ß)، وضعيت سلامتی (0/009 , p=0/238 =ß)، ديسترس روانی ديابت ( 0/001, p=0/243- =ß) و خودکارآمدی (0/001 , p0/372 =ß) و شاخص توده بدنی( 0/01 , p=0/17 - =ß) نشان داد. با حذف متغير ديسترس ديابت و خودکارآمدی، متغيرهای شاخص توده بدنی (0/01 , p=0/71 - =ß) ، وضعيت سلامتی(0/001,p0/28 =ß)، و طول مدت بيماری(0/001 p، 0/78 - =ß)، به طور مستقل مرتبط با خودمديريتی ديابت بودند .
نتيجه گيری : نتايج اين مطالعه نشان داد که اتخاذ رفتارهای خودمديريتی با سن بيماران ،طول مدت ابتلا به ديابت ،شاخص توده بدنی و ديسترس ديابت ارتباط معکوس و با وضعيت سلامتی درک شده از ديدگاه بيمار وخودکارآمدی به طور مستقيم ارتباط دارد.به اين ترتيب، بهترين مدل رگرسيون پيشنهاد شده به منظوربرنامه ريزی مداخله ای در اتخاذ رفتارهای خودمديريتی تمرکز بر کاهش ديسترس ديابت و افزايش خودکارآمدی در بيماران ديابتی نوع 2 مورد مطالعه می باشد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله دیابت نوع 2،عوامل پیش بینی کننده،خودمدیریتی،دیسترس دیابت،خودکارآمدی
عنوان انگلیسی
چکیده انگلیسی مقاله
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله 4180---4181---4182---4183---4184---4185---
نشانی اینترنتی http://jhosp.tums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-25-54&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات