زمينه و هدف: براساس آمار و اطلاعات موجود 44% از ضايعات ناشی از کار، ابتلای سيستم عضلانی-اسکلتی است که حدود 60% از آن مربوط به کمردرد است. فعاليت جسمی سنگين، بلندکردن اجسام سنگين، خم شدن، ايستادن طولانی مدت، پوسچر غيرطبيعی، حرکات ناگهانی و سريع حين انجام کار و ساختار بدنی کارگر از جمله عواملی هستند که ارتباط آنها با بروز کمردرد نشان داده شده است. هدف پژوهش حاضر، تعيين درصد شيوع کمردرد در کارگران شاغل در سالن های توليد و مونتاژ يکی از کارخانجات خودروسازی تهران و تبيين تاثير تعدادی از عوامل فردی و شغلی برآن می باشد. اين تحقيق به روش توصيفی-تحليلی بر روی 132 کارگر با دامنه سنی 60-21 سال (7.2±32.3) انجام گرفت. اين افراد به روش تصادفی و سيستماتيک و با استفاده از ليست استخدامی کارخانه انتخاب شدند و تکنيک اجرای تحقيق مصاحبه و پرسشنامه بود. برای طراحی پرسشنامه، از پرسشنامه استاندارد NORDIC و همچنين پرسشنامه بين المللی بررسی سطح فعاليت فيزيکی (IPAQ) استفاده شد. پس از جمع آوری اطلاعات و تکميل پرسشنامه ها، از نرم افزار آماری SPSS Win/11 و روش های آمار توصيفی و آزمون مجذور کای برای تحليل داده ها استفاده شد. شيوع کمردرد در يکسال گذشته 51.5% بود. 45% از افراد اولين بار حين کار دچار کمردرد شده بودند. 81.8% از کارگران در حين کار مجبور به بلند کردن اجسام بودند. افزايش سن و سابقه کار و همچنين داشتن سابقه گردن درد مزمن و فعاليت فيزيکی سنگين سبب افزايش ميزان ابتلای به کمردرد شده بود. علاوه براين ميزان شيوع کمردرد با عوامل شغلی چون هل دادن و کشيدن اجسام و چرخش و خم شدن ستون فقرات حين کار ارتباط معنادار آماری نشان داد. باتوجه به اينکه بيش از نيمی از افراد جامعه مورد مطالعه در تحقيق حاضر يعنی 51.5% در يکسال گذشته، دچار کمردرد و عوارض ناشی از آن شده بودند، لزوم توجه مسئولين واحدهای بهداشت کار کارخانه ها در جهت شناخت عوامل موثر و آموزش کارگران، همچنين بهبود شرايط انجام کار و ارتقا شاخص های روانی-اجتماعی کارگران توصيه می شود.