آگاهی از اطلاعات مربوط به مرگ و مير در بيمارستان ها بعنوان يک شاخص کيفيت درمان از اهميت بسزايی برخوردار است. مرگ بعنوان يک حادثه غير تکراری پس از هر عمل جراحی ممکن است روی دهد. اين مساله از چند جهت می تواند برای جراحان مفيد واقع شود. جراح می تواند خطر واقعی را برای بيماران خود برآورد نمايد، خط مشی های لازم برای محدود کردن يا کاهش اين حوادث طراحی و به مرحله اجرا درآورد و در نهايت ارزيابی موارد مرگ می تواند گامی در بهبود عملکرد اعمال جراحی يا مراقبت های پس از آن تلقی گردد. در اين بررسی گذشته نگر موارد مرگ در بيمارانی که طی سال های 1377 لغايت 1380 در بيمارستان امام خمينی تهران در بخش های جراحی عمومی تحت عمل جراحی قرار گرفتند بررسی شد. اطلاعات بيماران شامل نوع عمل جراحی، طول مدت بستری، تابلوی فوت و نوع عمل جراحی منجر به فوت از پرونده بيماران استخراج و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در مجموع 13282 بيمار در بخش های جراحی عمومی و اورژانس تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند که 210 نفر (1.58%) از آنها فوت کرده بودند. بيشترين موارد مرگ در سال 1377 برابر با 2.09% بوده است و در طی دو سال 1379 و 1380 اين مقدار کاهش يافته و به 1.44% رسيده است. از بين موارد مورد بررسی، 121 نفر (57.6%) بدليل مشکلاتی بغير از تروما و 74 نفر (35.2%) بدليل بدخيمی و بقيه بيماران نيز بدليل تروما فوت شده بودند. اين مطالعه نشان داد که عليرغم افزايش موارد مرگ در بخش های جراحی در سطح جهانی اين ميزان در بيمارستان امام خمينی تهران طی سال های بررسی کاهش نسبی داشته است. از سوی ديگر موارد فوت در مقايسه با ساير مطالعات نسبتا اندک بوده است. با اين وجود بدليل تفاوت در تعريف مرگ پس از عمل جراحی در مطالعات انجام شده قبلی، اعتبار مقايسه ها مورد سوال می باشد.