هدف اصلی اين بررسی، تعيين رفتار زنان هنگام شکست در اجرای برنامه تنظيم خانواده بود. در اين مطالعه که به روش مقطعی انجام شد، کليه زنان باردار 49-15 ساله تحت پوشش و ساکن در روستاهای دارای خانه بهداشت فعال شهرستان نجف آباد (62 روستا) مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد اين زنان 788 نفر بود. اطلاعات از طريق مصاحبه حضوری با مادران باردار و پرونده خانوار، گردآوری و در پرسشنامه ثبت گرديد و سپس با آزمون های آماری T و X² مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. براساس نتايج بدست آمده رفتارهای مخاطره آميز، در بارداری های ناخواسته يا ناشی از شکست برنامه تنظيم خانواده در مقايسه با حاملگی های خواسته 44.3 بار بيشتر رخ داده است. 105 نفر (31.72%) از زنان با حاملگی ناخواسته، اقدام يا اقداماتی ناموفق را در جهت ختم بارداری انجام داده اند. اين اقدامات به روش های مختلفی صورت گرفته است. 35% از روش های فيزيکی شامل وارد نمودن ضربه، بلند کردن اجسام سنگين و يا استفاده از اجسام غير طبی واژينال، 28.6% از روش های تزريقی و 9.5% از روش های خوراکی: شامل خوردن داروهای گياهی و شيميايی و بقيه تواما از دو يا چند روش استفاده نموده اند. رفتار زنان 91% از حاملگی های خواسته و 45% از حاملگی های ناخواسته کاملا مطلوب بوده است. ارتباط بين چگونگی رفتار خواسته يا ناخواسته بودن بارداری معنی دار بود (P=0.001). همچنين بين سواد و رفتار زنان نسبت به حاملگی ارتباط معنی داری وجود داشت (P=0.001). باتوجه به يافته های پژوهش بيش از يک سوم زنان هنگام مواجهه با بارداری ناخواسته يا شکست در تنظيم خانواده، اقدامات مخاطره آميزی را انجام داده اند، اين اقدامات قطعا سلامت جسمی و روانی آنها و خانواده شان را تحت تاثير قرار می دهد. بنابراين بايستی به نقش پيگيری و استفاده از فنون مشاوره و حمايت زنان واجد شرايط بيش از پيش اهميت داده جامعه را از عوارض حاملگی های ناخواسته آگاه نمود.