1386/12/11، جلد ۵، شماره ۴، صفحات ۶۳-۷۳

عنوان فارسی بررسی کيفيت ميکربی آب آشاميدنی روستاهای استان تهران
چکیده فارسی مقاله زمينه و هدف: پراکندگی روستاها از نظر توزيع غير همگون جغرافيايی روستاها و فاصله‌ی مکانی واحدهای مسکونی در يک روستا تامين، توزيع و پايش کيفيت آب را با مشکل روبرو ساخته است. در اين پژوهش با هدف ارايه‌ی تصويری روشن از سيمای کنترل کيفيت آب شرب روستاهای استان تهران ضمن بررسی کيفيت باکتريولوژيکی آب شرب 70 روستای منتخب از مجموع 534 قصبه روستای تحت پوشش آب و فاضلاب روستايی استان تهران طی مدت 6 ماه از بهمن 1384 تا پايان تير‌ماه 1385 ميزان دسترسی روستاهای استان تهران به آب شرب بهداشتی مورد مطالعه قرار گرفت‌.
روش کار: مطالعه‌ها و بازديدهای ميدانی انجام شده در اين تحقيق از نوع بررسی مقطعی بوده است و پس از تعيين تعداد نمونه‌های لازم با توجه به اسامی و جمعيت روستاهای تحت پوشش شرکت آب و فاضلاب روستايی استان تهران، با روش نمونه‌گيری سيستماتيک محل‌های نمونه‌برداری مشخص شد و 138 نمونه‌ برای انجام آزمون‌های ميکربی به آزمايشگاه انتقال داده شد. در نهايت داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و Microsoft Excel تجزيه و تحليل شد.
نتايج:
آب شرب 01/94 % از ساکنان روستاهای استان تهران فاقد آلودگی کليفرم گرماپای بود، که اين ميزان در شهرستان‌های پاکدشت، ساوجبلاغ و دماوند کمتر از بقيه‌ی شهرستان‌ها و به ترتيب معادل 66/66، 31/86 و 68/86 % می‌باشد. ميزان کدورت آب شرب 36/99 % جمعيت روستايی استان تهران کمتر از حداکثر مجاز استاندارد آب آشاميدنی ايران ‌(5 واحد NTU) می‌باشد، که اين ميزان در شهرستان‌های ساوجبلاغ و ورامين به ترتيب معادل 51/96% و 30/99% می‌باشد. ميزان کلر باقی‌مانده در آب شرب 39/92% جمعيت روستايی استان تهران در گستره‌ی 1-2/0 ميلی‌گرم‌برليتر می‌باشد، که اين ميزان در شهرستان‌های پاکدشت، دماوند و رباط‌کريم کمتر از بقيه‌ی شهرستان‌ها و به ترتيب معادل 67/75% ، 45/85% و 98/83% می‌باشد.
نتيجه‌گيری:
با توجه به رهنمود سازمان جهانی بهداشت در سال 2006 برای ارزيابی سلامت ميکربی آب، ميانگين شاخص مطلوبيت فقدان باکتری اشرشياکلی گرماپای در روستاهای استان تهران 01/94 % بود که در محدوده‌ی عالی قرار دارد. اين شاخص در شهرستان‌های دماوند و ساوجبلاغ خوب، در شهرستان پاکدشت ضعيف و در بقيه‌ی شهرستان‌ها عالی ارزيابی شد. با بررسی توام شاخص‌های کلر باقی‌مانده، کدورت و کليفرم گرماپای مشخص شد که 51/91 % از روستاهای استان تهران به آب شرب بهداشتی دسترسی دارند. ضمن بررسی محل‌هايی که آلودگی ميکربی در آن‌ها مشاهده شده بود، مشخص شد که فرسودگی شبکه بيشترين سهم (70 %) را در بروز آلودگی ميکربی آب شرب روستاهای استان تهران داشت.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله استان تهران،مناطق روستائی،آب شرب،کیفیت میکروبی

عنوان انگلیسی Evaluating the Microbial Content of the Drinking Water in Rural Areas of Tehran Province
چکیده انگلیسی مقاله

Background and Aim: The scattered state of the rural populations- in terms of both the distance between villages and the distance between residential units within a single village- has made the task of supply, distribution and monitoring the quality of water a difficult one. In this study we looked at the bacteriological quality as well as access to safe potable water in selected villages of Tehran Province. This research started in February 2006 and ended in July the same year.

Materials and Methods: In this cross-sectional field study, sampling points were specified on the basis of the populations of the villages served by the Tehran Rural Water and Wastewater Company. After systematic sampling, the specimens were transferred to the laboratory for testing. Data were analyzed using the SPSS and Microsoft Excel software packages.

Results: Drinking water contamination with E. coli was observed in 5.99% of the villages. The degree of contamination was highest in the districts of Pakdasht, Savojblagh and Damavand, with rates of 33.34, 13.69 and 13.32 percent respectively. For 99.36% of the Tehran rural population the turbidity was lower than the standard value of 1053 set by the Iranian Institute of Standards and Industrial Research. Values in Savojblagh and Varamin were relatively higher, with rates of 96.51% and 99.30% respectively. Given the standard value of 1053, the residual chlorine levels were unacceptably low for 92.39% of the rural residents, with figures in the districts of Pakdasht, Damavand and Robatkarim reaching 75.67, 85.45 and 83.98 percent respectively.

Conclusion: Based on WHO guidelines concerning the microbial quality of water published in 2006, the average indicator for lack of E.coli in rural water of Tehran was 94.01%, i.e. at an excellent level. Levels were good for Damavand and Savojblagh, low in Pakdasht and excellent in all other districts.

کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Tehran province, Rural areas, Drinking water, Microbial quality

نویسندگان مقاله 47670---47671---47672---47673---47674---47675---47676---

نشانی اینترنتی http://sjsph.tums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-25-161&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده General
نوع مقاله منتشر شده Research
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات