زمينه و هدف: رابطه نزديکی ميان وضعيت بدن (پوسچر) و طراحی ايستگاه کار وجود دارد؛ به گونه ای که مشکلات وضعيت بدن و انحراف آن از حالت طبيعی، ناشی از طراحی نادرست ايستگاه کار می باشد. طراحی ايستگاه کار يکی از بنيادی ترين مباحث ارگونومی شغلی است. به طوری که تندرستی، ايمنی و بهره وری کارگر، به موفقيت يا عدم موفقيت اين طرح بستگی دارد. طراحی ارگونوميک ايستگاه کار مستلزم در نظر گرفتن عوامل گوناگون، به ويژه عوامل تعيين کننده وضعيت بدن است. برای شناسايی عوامل تعيين کننده وضعيت بدن، استفاده از طراحی فاکتوريال سودمند است. با اين متدولوژی، متغيرهايی از ايستگاه کار که بر وضعيت بدن تاثير ميگذارند شناسايی شده، آنگاه مشخص می شود که اين متغيرها در چه حد و حدودی باشند تا بهترين وضعيت بدن ايجاد شود، بدين ترتيب، استانداردهای طراحی ايستگاه کار ارايه می شوند. در اين مقاله که با هدف طراحی فاکتوريال در شناسايی عوامل تعيين کننده وضعيت بدن و طراحی ايستگاه کار نگارش شده است، نمونه ای از کاربرد اين متدولوژی در ايجاد دستورالعمل های طراحی ايستگاه کار در عمليات قاليبافی ارايه شده است.

روش کار: ماتريس طراحی در اين مطالعه، از 9 سلول (طراحی فاکتوريال 3×3) تشکيل شده که در آن 9 حالت از نظر "نوع نشستنگاه و "ارتفاع بافت" وجود دارد و نيازمند انجام 9 آزمايش گوناگون است. 30 بافنده حرفه ای، در هر يک از حالات 9 گانه به بافت پرداختند، آنگاه اثر سطوح مختلف متغيرهای ياد شده بر وضعيت بدن مطالعه شدند. نتايج به دست آمده در حالات 9 گانه با يکديگر مقايسه و شرايطی که در آن فرد بهترين و راحت ترين وضعيت بدنی را دارد مشخص گرديد.
نتايج: بر اساس نتايج به دست آمده، در ايستگاه کار قاليبافی اگر از نشستنگاهی استفاده شود که دارای شيب مثبت بوده و 15 سانتی متر بالاتر از ارتفاع رکبی بافنده تنظيم شود و همچنين ارتفاع محل بافت، 20 سانتی متر بالاتر از ارتفاع آرنج در حالت نشسته قرار گيرد، وضعيت بدن بافنده، هنگام کار بهبود يافته، از فشار بيو مکانيکی وارد بر ساختارهای اسکلتی- عضلانی بدن وی کاسته شده و بدين ترتيب خطر بروز آسيبهای اسکلتی- عضلانی در اين فعاليت شغلی کاهش می يابد.
نتيجه گيری: برای تعيين عوامل تعيين کننده وضعيت بدون و ارايه دستورالعمل های طراحی ايستگاه کار، طراحی فاکتوريال روش کاربردی است.