در جامعه‌ی بشری تغييرات بدفرم و ناهنجاری‌های پوستی ناشی از سوختگی و جراحات حاصل از جراحی و حوادث و امثال آن‌ها در فرد بازتاب‌های روانی و رفتاری ناخوشايندی ايجاد می‌کنند. ماتريکس خارج سلولی (extra cellular matrix [ECM]) بزرگ‌ترين جزء تشکيل‌دهنده‌ی پوست طبيعی است که ژل مانند است و به‌وسيله‌ی سلول‌های پوست توليد می‌شود. ساخته‌شدن ECM يک عامل کليدی برای پرشدن ضايعات پوستی از قبيل سوختگی، سالک، آبله مرغان و محل جراحات و جوش است. اجزاء ماتريکس خارج سلولی عبارت‌اند از: پلی‌ساکاريد‌های مختلف، آب و پروتئين‌های کلاژنی. قدرت انبساط و استحکام پوست طبيعی با در نظر گرفتن وزن آن نزديک به قدرت آهن است در حالی که دارای الاستيسيتی و قابليت تراکم‌پذيری بالايی می‌باشد. اين ويژگی‌ها به‌دليل اثر توأم دو دسته‌ی اصلی از مولکول‌های تشکيل‌دهنده‌ی ECM می‌باشد که به‌وسيله‌ی فيبروبلاست و سلول‌های اپی‌درم ترشح می‌شوند: 1) پروتئين‌های ساختاری فيبری شکل مانند: کلاژن‌ها، الاستين، فيبرونکتين و لامينين که به ECM استحکام و حالت ارتجاعی می‌بخشند. 2) پروتئوگليکان‌ها مثل درماتان‌سولفات و هيالورونيک اسيد، که معمولاً از چندين رشته گليکوزآمينوگليکان که از يک هسته‌ی پروتئينی منشعب می‌شوند. پروتئوگليکان‌ها مولکول‌های بزرگ و جاذب آب هستند که حالت ضربه‌گيری ECM را برای حفظ سلول‌ها ايجاد می‌کنند. در کل اطلاع از ساختار و مراحل ترميم پوست ما را در طراحی آزمايشات و انجام تحقيقاتی دقيق‌تر در اين راستا کمک می‌کند.