روش‌ها: در يک مطالعه مقطعی، 94 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 مورد بررسی قرار گرفتند. تست های آزمايشگاهی شامل FBS ، G2h ، HbA1C، سطح  سرمی ويسفاتين ، انسولين و آديپونکتين بود. شاخص های مقاومت به انسولين (HOMA) و حساسيت به انسولين (QUICKI) محاسبه شد. ژنوتيپ پلی مورفيسم مورد مطالعه با استفاده از روش  PCR-RFLP انجام گرديد.

يافته‌ها: بين سطوح  FBS،G2h ،HbA1C ،غلظت انسولين ناشتا، شاخص های HOMA و QUICKI و نيز دوز مصرف متفورمين در ميان انواع ژنوتيپ اختلاف معناداری يافت نشد. مقدار دوز مصرفی داروی گليبن کلاميد برای حفظ هموستاز گلوکز در سطوح يکسان ، در ژنوتيپ GG نسب به ساير ژنوتيپ‌ها به طور معناداری کمتر بود. حال آنکه اختلاف معناداری در مورد دوز مصرفی متفورمين در ميان ژنوتيپ‌ها مشاهده نشد.

نتيجه گيری : از آنجايی که گليبن کلاميد در دسته داروهای ترشح کننده انسولين طبقه بندی می شود، به نظر می رسد واريانت‌های ژن ويسفاتين تنظيم کننده ترشح انسولين باشند. پيشنهاد می‌شود در مطالعات آينده تاثير پلی مورفيسم واقع در پروموتر ژن ويسفاتين ،روی بيان آن مورد ارزيابی قرار گيرد.