روش‌ها: تعداد 32 رأس صحرايی نر به چهار گروه کنترل، کنترل تحت درمان ، ديابتی و ديابتی تحت درمان تقسيم شدند. دو گروه تحت تيمار، از غذای موش حاوی گياه به مدت 6 هفته استفاده نمودند. برای ديابتی نمودن موش‌ها از استرپتوزوتوسين استفاده گرديد. ميزان گلوکز و ليپيدهای سرم قبل از بررسی و در هفته های 3 و 6 پس از بررسی تعيين گرديد. تراکم سلول‌های بتا در جزاير لانگرهانس با استفاده از روش رنگ آميزی گومری مورد بررسی قرار گرفت.

يافته‌ها: در گروه ديابتی تحت درمان با گياه، ميزان گلوکز سرم بطور معنی دار در هفته های 3 و 6 کمتر از گروه ديابتی درمان نشده بود (05/0P<)، به علاوه سطح کلسترول تام در گروه ديابتی تحت تيمار در همين هفته ها تغيير معنی دار در مقايسه با گروه ديابتی درمان نشده نشان نداد، تفاوت موجود بين دو گروه ديابتی و ديابتی تحت تيمار از نظر تری گليسريد در حد معنی دار بود (01/0P<) و درمان موش‌های ديابتی با هفت بند تغيير معنی دار ميزان کلسترول HDL و LDL در مقايسه با گروه ديابتی درمان نشده ايجاد ننمود. از نظر بافت شناسی تيمار با علف هفت بند نيز تغيير معنی دار در گروه ديابتی ايجاد ننمود. 

نتيجه گيری: مصرف خوراکی علف هفت بند در مدل تجربی ديابت قندی، دارای اثر هيپوگليسميک بوده و موجب تغيير قابل توجه در تری گليسريد سرم می‌گردد.