روش‌ها: جمعيت مورد مطالعه، 2993 نفر فرد غير ديابتی بالاي0 2 سال بودند. قند خون توسط آزمون تحمل گلوکز در ابتدای مطالعه و پس از ميانه 3 سال پيگيری تعيين گرديد. ديابت نوع 2، قند ناشتای مختل (IFG) و تحمل گلوکز مختل (IGT)، براساس معيار سال 2003 انجمن ديابت آمريکا تعريف شدند. از آزمون رگرسيون کاکس برای تعيين عوامل خطر ساز مرتبط با بروز ديابت و محاسبه نسبت مخاطره (HZ) به همراه فاصله اطمينان 95% استفاده شد.

يافته‌ها: بعد از 9362 نفر- سال پيگيری، تعداد 123 مورد ديابت نوع 2 شناخته شد ]ميزان بروز استاندارد شده بر اساس سن و جنس (9/13-7/9) 8/11 در هر 1000 نفر- سال[. در مدل تعديل شده برای سن؛ جنس مونث، سابقه فاميلی ديابت، چاقی عمومی، چاقی شکمی، پرفشاری خون، کلسترول HDL پايين، تری‌گليسريد بالا، IFG و IGT به طور معنی داری با بروز ديابت در ارتباط بودند و بالاترين HZ مربوط به IGT بود ] (7/13-3/6) 3/9[. در مدل نهايی، متغيرهای مستقل پيش بينی کننده بروز ديابت و HZ آنها به ترتيب سن ](04/1-0/1) 02/1[، سابقه فاميلی ديابت ](70/2-07/1) 70/1[، چاقی ](81/3-07/1) 02/2[، IFG ](04/7-56/2) 25/4[ و IGT ](84/10-85/3) 47/6[ بودند.

نتيجه‌گيری: نزديک به 2/1% جمعيت شهری بالای 20 سال تهران هر ساله مبتلا به ديابت نوع 2 می شوند. چاقی و تحمل گلوکز غيرطبيعی مهمتری عوامل خطر ساز هستند که بايد در برنامه پيشگيری از ديابت نوع 2 مورد توجه قرار گيرند.