روش‌ها:  50 بيمار زن مبتلا به ديابت نوع 2 که دارای همسر و زندگی زناشويی مشترک بودند و جهت کنترل از فروردين تا اسفند 1386به کلينيک غدد بيمارستان قائم مراجعه کرده بودند انتخاب شدند. هموگلوبين گليکوزيله(HbA1C)  و قند خون ناشتا(FBS)   در تمام بيماران اندازه‌گيری و عملکرد جنسی (SF) آنها با استفاده از پرسشنامه ارزيابی شد. امتياز عملکرد جنسی در مورد هر يک از اجزای آن محاسبه و با يک گروه شاهد 40 نفری متاهل و با سن مشابه مقايسه شد.

يافته ها: سن متوسط در گروه بيماران 68± 39 سال و گروه کنترل 53±42 سال بود. نمايه توده بدنی (BMI) در گروه بيماران  Kg/m26± 5/29 ودر گروه کنترول  Kg/m2 6± 8/21 بود.  FBSدر گروه بيماران mg/dl 5/69 ± 3/123 و HbA1C در آنها 9/1 ± 95/8 درصدگزارش شد. امتياز عملکرد جنسی در تمايل جنسی، تحريک پذيری، مرطوب شدن واژن، ارگاسم  و رضايت جنسی کلی، در گروه بيماران کمتر از گروه کنترل بودند (05/0 P <). سن و مدت ابتلا به ديابت رابطه منفی با تمام مراحل عملکرد جنسی داشتند ولی رابطه آماری قابل ملاحظه بين  امتياز عملکرد جنسی و BMI، ميزان کنترل قندخون (FBS و HbA1C)، تحصيلات و شغل بيمار وجود نداشت.

نتيجه گيری: ديابت نوع 2 بصورت قابل ملاحظه ای عملکرد جنسی زنان مبتلا را مختل می کند. سن و مدت ابتلا به بيماری عوامل تعيين کننده در امتياز عملکرد جنسی هستند.