روش‌ها: اين  مطالعه موردی-شاهدی بر روی 146 زن باردار مراجعه کننده به درمانگاه مراقبت‌های بارداری مرکز تحقيقات غدد درون‌ريز و متابوليسم دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد که از اين تعداد 70 زن مبتلا به ديابت بارداری و 76 زن نيز بارداری طبيعی داشتند. افراد شرکت کننده در دوران بارداری و به مدت 12-6 هفته پس از زايمان تحت مراقبت بودند.

يافته‌ها: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد که غلظت هر سه آديپوکين مورد مطالعه، اختلاف معناداری در بين زنان باردار مبتلا به ديابت بارداری و زنان با بارداری طبيعی داشت. در زنان مبتلا به ديابت بارداری نسبت به زنان با بارداری طبيعی، غلظت ويسفاتين بالاتر (ng/ml 12/8±62/10 در مقابل  ng/ml 00/4±30/4 ، P < 0.01)، غلظت آديپونکتين پايين‌تر (μg/ml 10/5±07/9 درمقابل  μg/ml 53/ 8 ±45/13، 01/0 P <) ونيز غلظت رزيستين پايين تر(ng/ml 03/2±04/5  در مقابل  ng/ml 63/3±40/10، 01/0  P <) بود. بين بروز سندرم متابوليک پس از زايمان و سطح سرمی پايين رزيستين و آديپونکتين در دوران بارداری ارتباط معناداری يافت شد که اين ارتباط با سطح سرمی ويسفاتين معنادار نبود. آناليز رگرسيون مستقل از سن و نمايه توده بدنی، بين سطح سرمی آديپونکتين و رزيستين با ابتلا به سندرم متابوليک پس از زايمان ارتباط معنی‌داری نشان نداد.

نتيجه‌گيری: نتايج مطالعه حاضر ارتباط احتمالی غلظت آديپوکين‌ها را با ابتلا به ديابت بارداری نشان می دهد ولی اين ارتباط در مورد سندرم متابوليک پس از زايمان مورد ترديد است. هر چند مطالعات بيشتری در اين زمينه برای آشکار شدن سازوکار آديپوکين ها در پيشگويی ابتلا به ديابت بارداری و سندرم متابوليک پس از زايمان مورد نياز است.