روش‌ها: اين مطالعه به روش مقطعی روی 358 نفر (129 مرد و 229 زن) در منطقه 17 تهران انجام گرفت. از افراد به ظاهر سالم که در محدوده سنی 46 - 25 سال قرار داشتند (ميانگين سنی 3/11 ± 4/43 سال) الکتروکارديوگرام (ECG) 12 اشتقاقی در حالت استراحت گرفته و براساس کد مينه سوتا مورد تحليل قرار گرفت. همچنين از پرسشنامه Rose برای تعيين ابتلا به بيماری عروق کرونر (CHD) استفاده و عوامل خطرزای CHD (شامل سطح هموسيستئين سرم) در افراد ايسکميک و غير ايسکميک بررسی و نتايج بين گروه‌ها مورد مقايسه قرار گرفت.

يافته‌ها: شيوع هيپرهموسيستئينمی در جمعيت مورد بررسی 4/53% بود. ميانگين سطح هموسيستئين پلاسما در مردان به‌طور معنی‌داری بالاتر از زنان بود (001/0 (P =. اما تفاوت معنی‌داری بين سطوح سرمی ويتامين ₁₂B، هموسيستئين و فولات بين افراد ايسکميک و غير ايسکميک ديده نشد (05/0 > P).

نتيجه‌گيری: براساس نتايج اين مطالعه در جمعيت به ظاهر سالم جامعه (بدون بيماری شناخته شده قلبی)، بالا بودن ميزان هموسيستئين تام عامل خطرزای مستقل CHD نمی‌باشد.