در مسير خارجی انعقاد يا مسير وابسته به فاکتور بافتی، کمپلکسی بين فاکتور VII، کلسيم و فاکتور بافتی که يک ليپوپروتئين در غشاء سلولی است و پس از آسيب سلولی در معرض تماس قرار می‌گيرد، تشکيل می‌شود. فاکتور VII برای فعاليت بيولوژيک خود نياز به کلسيم و ويتامين K دارد. افزايش سطح سرمی و فعاليت فاکتورهای انعقادی VII، VIII و IX ، باعث پيدايش بيماری‌های عروق کرونر می‌شود. استروژن بعد از يائسگی با اصلاح چربی‌های خون، خطر ابتلا به بيماريهای عروق کرونر را کاهش می‌دهد. اما اثر استروژن بر ساير عوامل زمينه‌ساز استعداد به بيماری عروق کرونر از جمله سيستم انعقادی به خوبی شناخته نشده است. هدف اين مطالعه بررسی اثر رژيم‌های هورمون درمانی خوراکی بر فيبرينوژن و فاکتورهای انعقادی می‌باشد.
روشها: 60 زن منوپوز هسيتوکتومی شده بطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در يک گروه استروژن کونژوگه mg/d625/0 و در گروه ديگر استروژن کونژوگه mg/d625/0 و mg/d5/2 مدروکسی پروژسترون دريافت نمودند. قبل و سه ماه پس از هورمون درمانی، سطح سرمی فيبرينوژن، فعاليت فاکتورهای انعقادی VII، VIII و IX و سطح سرمی چربی‌های خون اندازه‌گيری شد.
يافته‌ها: در گروهی که استروژن دريافت نمودند، ميانگين فعاليت فاکتور VII، سه ماه پس از هورمون درمانی، افزايش معنی‌داری نسبت به قبل از هورمون درمانی پيدا نمود(05/0p<). ميانگين فعاليت فاکتورهای انعقادی VIII و IX و ميانگين سطح سرمی فيبرينوژن قبل و سه ماه پس از هورمون درمانی، با استروژن ± مدروکسی پروژسترون تفاوت معنی‌داری نداشت (05/0p>). در هر دو گروه بعد از مصرف هورمون، سطح سرمی کلسترول و LDL - C کاهش و HDL - C افزايش معنی‌داری دارد (000/0p>)، اما ميزان تری‌گليسريد در گروه استروژن بدون پروژسترون افزايش پيدا کرد.
نتيجه‌گيری: افزايش معنی‌دار فعاليت فاکتور VII با افزايش معنی‌دار تری‌گليسريد سرم در دريافت کنندگان استروژن در اين مطالعه قابل توجيه است. اين مطالعه نشان می‌دهد که هورمون درمانی با روش به کار برده شده تغيير معنی‌داری در ميانگين فيبرينوژن سرم و فعاليت فاکتور VIII و IX ايجاد نمی‌کند. اين يافته ممکن است، به‌طور واقعی يا ناشی از محدود بودن تعداد نمونه‌ها با توجه به وسيع بودن محدوده طبيعی فعاليت فاکتورهای انعقادی و فيبرينوژن سرم باشد که با انجام مطالعات طولانی‌تر و با تعداد نمونه بيشتر قابل بررسی می‌باشد