توصيه‌های غذايی در کودکان مبتلا به ديابت نوع 1 با هدف کاهش عوارض دراز مدت ديابت به انجام می رسد. با اين حال اطلاعات دقيقی در مورد نحوه به کارگيری توصيه های غذايی در اين کودکان وجود ندارد. لذا اين مطالعه با هدف بررسی وضعيت تغذيه ای کودکان مبتلا به ديابت نوع 1 به انجام رسيده است.
روش‌ها: در يک مطالعه توصيفی دو گروه کودک 18-4 ساله مبتلا به ديابت قندی نوع يک و سالم با استفاده از پرسشنامه از نظر وضعيت تغذيه‌ای مورد بررسی قرار گرفتند. پايايی پرسشنامه طی يک مطالعه مقدماتی و روايی آن از طريق اعتبار محتوی تعيين گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون‌های آماری t و محاسبه ضريب همبستگی پيرسون انجام شد.
يافته‌ها: در کودکان 6-4 ساله مبتلا به ديابت کالری تام و فيبر مصرفی بيشتر از گروه غير ديابتی بود. در گروه سنی 10-7 سال ميزان فيبر،چــــربی تام، پروتيين، شکر و کلـسترول ،PUFA ،SFA مصرفی ، همچنين درصد کالری مصرفی مربوط به چربی تام، پروتيين، کربوهيدرات، شکر و SFA درکودکان مبتلا به ديابت نسبت به گروه شاهد بيشتر بود. در گروه سنی 14-11 سال، ميانگين ميزان شکر و فيبر مصرفی همچنين درصد کالری مصرفی مربوط به PUFA و شکر درکودکان ديابتی به طور معنی‌داری بيشتر از غير ديابتی ها بود. در گروه سنی 18-15 سال، کودکان ديابتی مقــادير بيشتری از کالری تـــــام ، پروتيين، کربوهيـــدرات، شکر و فيبر را دريافت نموده بودند .
نتيجه‌گيری: درکليه گروه‌های سنی در دو گروه تحت مطالعه، توزيع کالری مربوط به کربوهيدرات و چربی از توصيه های استاندارد پيروی می کرد درحالی که درصد انرژی مربوط به پروتيين مصرفی مختصری بالاتر از مقادير توصيه شده استاندارد بود، که درکودکان خطر نفروپاتی ديابتی را به همراه دارد، لذا پيشنهاد می‌شود مصرف پروتيين کاهش يابد. از آنجا که در کودکان تحت مطالعه با افزايش سن مصرف فيبر کمتر شده است، توصيه می‌شود آموزش‌های لازم در اين زمينه در سطح وسيع در جامعه انجام گيرد تا با تغيير سبک زندگی در جامعه، کودکان ديابتی در سن مدرسه احساس انزوای اجتماعی کمتری داشته باشند.