ديابت شايع‌ترين بيماری متابوليک انسان است.ديابت نوع 2 ترکيبی متغير از مقاومت به انسولين و اختلال در ترشح انسولين است که منجر به اختلال در ليپيدهای پلاسما و غلظت ليپوپروتيين‌ها می‌گردد. ديس‌ليپيدمی از ساير عوامل خطر اصلی قلبی- عروقی است در ايجاد بيماری شريان کرونر اهميت بيشتری دارد. در اکثر موارد شايع‌ترين الگوی ديس ليپيدمی در افراد ديابتی به صورت تری‌گليسريد (TG) بالا و HDL-C پايين گزارش شده است . سطح پايينHDL-C در افزايش خطر بروز بيماری‌های قلبی-عروقی تأثير زيادی دارد؛ به اين علت اين بررسی برای يافتن داروی مؤثر تر جهت افزايش HDL-C انجام گرفته است .
روش‌ها: در اين بررسی 40 بيمار (13مرد -27 زن) ديابتی نوع دو به‌روش Cross over تحت درمان دو داروی ژمفيبروزيل و لواستاتين بطور جداگانه به مدت دو ماه قرار گرفتند و HDL-C قبل و بعد از مصرف دارو ها اندازه گيری شد.در تمامی بيماران مقادير قند خون، کلسترول تام (TC) وTG قبل و بعد از درمان در حد طبيعی بودند و همچنين بيماران در طول درمان رژيم غذايی خود را تغيير نداده بودند. يافته های آزمايشگاهی جمع آوری و تجزيه و تحليل گرديد و رابطه ميزان افزايشHDL-C و کاهش TC با مصرف لواستاتين و ژمفيبروزيل مورد بررسی قرار گرفت.
يافته‌ها: ميانگين HDL-C و TC قبل از مصرف دارو به ترتيب mg/dl 5/36 و mg/dl 56/174 بود . ميانگين HDL-C و TC بعد از مصرف لواستاتين به ترتيب mg/dl 30/43 و mg/dl 44/150 بود . ميانگين HDL-C و TC بعداز مصرف ژمفيبروزيل به ترتيب mg/dl 33/43 و mg/dl 36/146 بود. لواستاتين باعث افزايش % 54/18 در HDL-C و کاهش %82/13 در TC شده و ژمفيبروزيل نيز باعث افزايش %62/18 در HDL-C و کاهش %05/16 در TC شده است .
نتيجه‌گيری: تفاوتی بين اثر لواستاتين و ژمفيبروزيل بر روی افزايش HDL-C مشاهده نشد (449/0=P)؛ همچنين تفاوتی بين اثر لواستاتين و ژمفيبروزيل بر روی کاهش TC نيز مشاهده نشده است (992/0P=). ميزان افزايش HDL-C بعد از مصرف لواستاتين با جنسيت ارتباط داشت به طوری‌که باعث افزايش HDL-C به ميزان بيشتر در زنان شده بود (006/0p=)؛ همچنين ميزان افزايشHDL-C بعد از مصرف ژمفيبروزيل با جنسيت ارتباط داشت(035/0p=)به طوری‌که در زنان باعث افزايش بيشتری شده بود.