روش‌ها: طی اين مطالعه طولی¹ آينده‌نگر به مدت 6 ماه، 1031 بيمار که در اورژانس داخلی بيمارستان امام رضا (ع) (يک بيمارستان آموزشی و مرکز ارجاع در شهرستان مشهد) بستری شدند، مورد مطالعه قرار گرفتند. 102 بيمار به علت بدخيمی و 63 نفر به علت طول بستری کمتر  از 24 ساعت از مطالعه حذف شدند. تمام بيماران مورد معاينه قرار گرفته و شرح حال اخذ شد. آزمايش‌های اوليه شامل قند خون تصادفی زمان بستری، اوره، کراتينين و شمارش کامل سلول‌های خونی (CBC) انجام و قند خون ناشتا (FBS) حداقل در 2 نوبت اندازه‌گيری ‌شد. بيماران بر اساس قند خون ناشتا به 5 گروه تقسيم شدند. در تمام بيماران گروه استرس هيپرگليسمی، HbA1C اندازه‌گيری شد.

يافته‌ها :866 بيمار (480 مرد، 386 زن) با متوسط سن 18 ± 54 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. شيوع استرس هيپرگليسمی 14% ،ديابت قبلی شناخته شده 6/15%، گلوکز خون ناشتای مختل 1/6%، بيماران تحت درمان کورتيکواستروييد 7% و بيماران با قندخون طبيعی 3/57% بود. در بيماران گروه استرس هيپرگليسمی، مرگ و مير داخل بيمارستانی (8/19%) بيشتر از بيماران ديابتی (7/3%)، بيماران با قندطبيعی (4/1%)، بيماران با گلوکز خون ناشتای مختل (9/1%) و بيماران تحت درمان کورتيکواستروئيد (7/4%) بود (0001/0=P برای هر 4 گروه). 8% از بيماران گروه  استرس هيپرگليسمی (1/1% از کل بيماران)، HbAlC بيشتر از 6% داشتند. در اين گروه ميزان مرگ و مير و طول مدت اقامت در بيمارستان مشابه با گروه HbAlC طبيعی بود.

تيجه‌گيری: در اين مطالعه استرس هيپرگليسمی يک يافته شايع (14%) در بيماران بستری در بخش اورژانس داخلی بود و  اين بيماران مرگ و مير بالاتر از ساير بيماران داشتند(0001/0=P).

 1- Longitudinal