روش‌ها :  اين مطالعه به صورت مقطعی و به روش نمونه‌گيری آسان بر روی 47 بيمار ديابتی نوع 1 (شامل 23 نفر دارای آلبومينوری و 24 نفر بدون آلبومينوری) و  25 فرد سالم انجام گرفت. Epo به روش راديو ايمنواسی و هموگلوبين (Hb )، هماتوکريت(Hct )، کراتينين (Cr)، BUN و آلبومين ادرار با دستگاه اتوآناليزور تعيين مقدار شدند.

يافته‌ها :نتايج حاصل از اين بررسی نشان داد که سطح سرمی Epo بطور معنی‌داری در بيماران ديابتی با و بدون ميکروآلبومينوری نسبت به افراد شاهد افزايش يافته بود (05/0 P<). هر چند در گروه‌ ديابتی بدون ميکروآلبومينوری سطح سرمی Epoنسبت به گروه با ميکروآلبومينوری بالاتر بود ولی تفاوت مشاهده شده معنی دار نبود (05/0 P>).

نتيجه‌گيری : در بيماران ديابتی نوع1 غيرآنميک با و بدون ميکروآلبومينوری ، يک افزايش اوليه Epo نسبت به افراد سالم رخ می‌دهد.