روش‌ها: 30 بيمار مبتلا به رتينوپاتی تکثيری ديابتی و 35 شاهد مبتلا به رتينوپاتی تکثيری غيرديابتی که از لحاظ سن و جنس با گروه اول همسان بودند، در يک مطالعه توصيفی-تحليلی بررسی شدند. سطوح VEGF ويتره و سرم اندازه گيری و بين دو گروه مقايسه گرديد. در گروه رتينوپاتی تکثيری ديابتی، سطح سرمی هموگلوبين A1c، ميکروآلبومينوری، کراتينين سرم، مراحل نفروپاتی و رتينوپاتی و مدت ديابت قندی نيز تعيين شد. رابطه بين VEGF ويتره و سرم با عوامل مذکور تعيين شد.

يافته ها: 30 بيمار دچار رتينوپاتی تکثيری ديابتی (شامل 19 مرد و 11 زن)، با سن متوسط 10±56 سال وارد مطالعه شدند (35شاهد). سطح متوسط VEGF ويتره و سرم در گروه مورد بطور معنی داری بيشتر بود (به ترتيب 69/588±10/383 و 55/245±12/515 pg/ml در برابر 97/10±81/24 و 55/274±58/343 pg/ml ؛ 001/0=P، 011/0=P)(شاهد). همبستگی بالا و معنی داری بين سطوح VEGF ويتره و سرم مشاهده گرديد (012/0=P، 453/0=r). VEGF سرم بطور معنی داری در بيماران تحت درمان دارويی (045/0=P)، کنترل خوب قند خون (039/0=P) و مرحله 1 نفروپاتی (042/0=P) پايين تر بود. همچنين همبستگی معنی داری بين سطح VEGF سرم و نسبت آلبومين ادرار به کراتينين خون مشاهده شد (017/0=P، 432/0=r). روابط ديگر معنی دار نبودند (05/0 

نتيجه گيری: نتايج مطالعه ما مشابه موارد گزارش شده در ساير بررسی ها می باشد. عوامل پايين آورنده سطح VEGF سرم و ويتره، ممکن است در بيماران دچار رتينوپاتی تکثيری ديابتی از ارزش بالايی برخوردار باشند؛ به ويژه اگر در مراحل اوليه تجويز گردند.