روش‌ها:  101 بيمارديابتی نوع 2 (62 زن و 39 مرد) مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان که تا کنون تحت معاينات و بررسی‌های چشم پزشکی قرار نگرفته بودند، با ميانگين سنی 1/15 ± 7/51  سال وارد اين مطالعه مقطعی گرديدند. رابطه عوامل خطر سن، جنس، طول مدت ابتلا به ديابت، نحوه کنترل ديابت و روش مورد استفاده برای کنترل ديابت همراه با کاتاراکت، با استفاده از برآورد نسبت برتری مورد ارزيابی قرار گرفت.

يافته‌ها:  ميانگين طول مدت ابتلا به ديابت 7/5 سال بود. 56 نفر از بيماران دچار عارضه کاتاراکت بودند (شيوع 5/55% ، فاصله اطمينان 95% : 3/65-2/45 %). فراوانی زنان مبتلا به کاتاراکت، اندکی بيشتر از مردان بود
) 05/0(P>  همچنين ارتباطی بين ايجاد کاتاراکت و روش کنترل ديابت ديده نشد. نسبت برتری تصحيح شده در افراد با سن بالاتر از 50 سال، نسبت به سن کمتر از آن 3/4 (فاصله اطمينان 95% : با 3/10-8/1%) و سابقه ابتلا به ديابت بيش از 6 سال نسبت به کمتر از آن 1/3 (فاصله اطمينان 95% : 4/7-3/1%)  برآورد گرديد. ميانگين قند خون شش ماه اخير بيماران کاتاراکتی mg/dl   9/219 و بيماران بدون کاتاراکتmg/dl 5/188 بود (26/0, P= 3/2t= )

نتيجه‌گيری: با توجه به شيوع بالاتر کاتاراکت در بيماران ديابتی نوع 2 در اين منطقه نسبت به ساير مناطق کشور و جهان و نقش خالص طول مدت ديابت در وقوع اين پيامد، ارزيابی چشم پزشکی در بيماران ديابتی اکيدا توصيه می‌شود.