ديابت به عنوان يکي از بيماری‌های غير واگير سهم زيادی از هزينه، زمان و نيروی انسانی سيستم‌هاي بهداشتی را به خود اختصاص داده است. اکنون به دليل تغيير در شيوه زندگی، فرايند صنعتی شدن و افزايش طول عمر بيماران، بروز ديابت و عوارض و مشکلات آن بيش از پيش رخ می‌نمايد و در اين ميان پای ديابتی يکی از عوارض مهم ديابت محسوب می‌شود. پرستاران در واقع مراقبين بهداشتی در پيشگيری و تشخيص به هنگام ديابت و عوارض آن هستند از آن جمله می‌توان به نقش آنان در مراقبت از سلامت، بهداشت، آموزش جامعه، مديريت سيستم بهداشتی، مراقبت از بيماران و ارتقای کيفيت زندگی اشاره نمود. پرستاران در بعد آموزش وظيفه خطير پيشگيری از ابتلا به پای ديابتی، نحوه مراقبت از پا و جلوگيری از آسيب به آن را بر عهده دارند. در بعد مراقبت، تشخيص زود هنگام هر نوع تغيير در پوست و حس پا، مراقبت موثر و استفاده از پانسمان‌ها و تکنولوژی نوين را عهده‌دار هستند. در حيطه بازتوانی، کمک به تحرک بيمار مبتلا به زخم پا و بيماراني که پای خود را در اثر اين عارضه از دست داده‌اند، از وظايف پرستار ديابت است. لذا ضروری است پرستاران به صورت تخصصی آموزش‌های لازم را دريافت نموده و هميشه سعی در به روز کردن دانش خود داشته باشند تا بتوانند با استفاده از آخرين دستورالعمل‌هاي مراقبت از پای ديابتی به ارايه خدمات موثر پرداخته و موجب ارتقای سلامت در بيماران ديابتی شوند.
در راستای ارتقاي سطح دانش پرستاران در اين زمينه، پيشنهاد می‌شود ضمن تدوين دوره‌های کوتاه مدت آموزشی برای پرستاران، گايدلاين‌ها و الگوريتم‌های درمانی در بخش‌ها و مراکز درمانی مورد استفاده قرار گيرند تا علاوه بر آشنايی مداوم پرستاران با رويکردهاي نوين درمانی، تمرکز بر مراقبت تخصصی در ديابت و پای ديابتی را افزايش دهند.