مقدمه: امروزه کمبود ويتامين D يکی از مشکلات شايع سلامتی در دنيا و نيز در ايران محسوب می‌شود. ويتامين D برای ترشح طبيعی انسولين در پاسخ به گلوکز و حفظ تحمل گلوکز ضروری است. تنها مطالعات معدودی در زمينه تاثير مصرف مکمل‌های ويتامين D در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شده است. اين مطالعه با هدف بررسی تاثير مکمل تزريقی ويتامين D بر مقاومت به انسولين و فاکتورهای آنتروپومتريک در ديابت طراحی گرديد.
روش‌ها: اين کارآزمايی بالينی تصادفی دو سوکور در دو گروه مداخله (تزريق عضلانی و منفرد 300000 واحد ويتامين D3) و گروه دارونما و با همکاری 42 بيمار ديابتی نوع 2 انجام شد. پس از ثبت اطلاعات دموگرافيک و بررسی فاکتورهاي آنتروپومتريک (دور کمر، فشار خون و نمايه توده بدنی)، نمونه خون جهت بررسی قندخون ناشتا، 25- هيدروکسی D3، انسولين، هموگلوبين گليکوزيله A₁c (HbA₁c) و نمايه بررسي هومئوستاز(Homeostasis Model Assessment Index) در دو زمان قبل و بعد سه ماه گرفته شد. برای آناليز آماری از آزمون‌های T-Test ونان پارامتريک استفاده شد.
يافته‌ها: در ابتدای مطالعه بين دو گروه (هر گروه 21 نفر) از نظر خصوصيات دموگرافيک، فاکتورهای آنتروپومتريک، نتايج بيوشيميايی و نمايه HOMA اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد. در گروه مداخله در انتهای مطالعه سطح HbA₁c ، فاکتورهاي آنتروپومتريک و نمايه HOMA تغييرآماری معنی‌داری نداشتند. سطح سرمی 25- هيدروکسی D3 افزايش آماري معنی‌داری نسبت به سطح پايه نشان داد (007/0=P).
نتيجه‌گيری: مصرف مکمل تزريقی ويتامين D تاثير آماری معنی‌داری بر کنترل ديابت و مقاومت به انسولين نداشت. بنظر می‌رسد جهت اثبات تاثير قطعی مصرف منفرد مکمل ويتامين D بر کنترل ديابت و عوامل خطرساز آن، نياز به مطالعات تکميلی است.