مقدمه: يکی از مهمترين اصول درمان زخم‌های پای ديابتی، دبريدمان جراحی يا شارپ است. اين روش دبريدمان ممکن است به بافت‌های سالم آسيب رسانده و سبب تاخير در بهبودی زخم شود. با توجه به مؤثر بودن امواج اولتراسوند با فرکانس پايين در درمان زخم‌های مزمن، بدون آسيب به بافت‌های سالم و درد و خونريزی، هدف از اين مطالعه بررسی کارايي امواج اولتراسوند با فرکانس پايين در بهبودی زخم‌های مزمن به همراه استئوميليت در بيماران زخم پای ديابتی می‌باشد.
روش‌ها: اين مطالعه به صورت کارآزمايی بالينی تصادفی بر روی 40 بيمار ديابتی مراجعه کننده به کلينيک زخم پای ديابتی مرکز ديابت و بيماری‌های متابوليک وابسته به پژوهشکده علوم غدد و متابوليسم دانشگاه تهران از فروردين 1388تا ارديبهشت 1389 انجام شده است. تمام بيمارانی که واجد زخم در اندام‌های تحتانی با گريد 3 بر اساس طبقه‌بندی وگنر با 2/1≥ABI≥6/0 بودند، به دو گروه 20 نفره، اولتراسوند درمانی به همراه مراقبت‌هاي استاندارد از زخم (UAW) و گروه کنترل که فقط مراقبت‌های استاندارد از زخم را دريافت می‌کردند، تقسيم شدند و به مدت 6 ماه از شروع مداخله پيگيری شدند.
يافته‌ها: ميزان بهبودی کامل (wound closure) در گروهUAW،60% و در گروه کنترل 55% بود. ميانگين درصد کاهش سايز زخم بين دو گروه فقط در ماه‌های دوم و سوم در گروه UAW بطور معنی‌داری بالاتر بود (به ترتيب 7/ 28 ± 78%، 5/24 ± 6/63% در مقابل4/31 ± 7/55%، 2/32 ± 3/39% و با 01/0 = P و 02/0 =P). ولی پس از اتمام دوره 6 ماهه و در پايان مطالعه با در نظر گرفتن زمان و سايز اوليه زخم، تفاوت معناداری از نظر ميزان بهبودی و درصد کاهش سايز زخم بين دو گروه مشاهده نشد.
نتيجه‌گيری: در درمان زخم‌های مزمن پای ديابتی با درجه 3 بر اساس طبقه‌بندی وگنر، امواج اولتراسوند با فرکانس پايين به همراه مراقبت‌های استاندارد از زخم در مقايسه با مراقبت‌های استاندارد از زخم به تنهايی، در ابتدا سبب تسريع بهبودی زخم‌های مزمن پای ديابتی به ويژه در ماه‌های دوم و سوم می‌شود در حالی که بعد از 6 ماه پيگيری، تفاوت معناداری در ميزان بهبودی زخم‌ها مشاهده نمی‌شود.