مقدمه: اثرات احتمالی ورزش در پيشگيری يا به تاخير انداختن تخريب شناختی مبهم است. در اين مطالعه وضعيت شناختی سالمندان مبتلا به اضافه وزن و ديابت نوع 2 دارا و فاقد ورزش منظم با يکديگر مقايسه گرديد.
روش‌ها: در اين مطالعه 120 زن و مرد با تشخيص قطعی ديابت نوع 2 حداقل از دو سال قبل، دارای سن 55 سال يا بالاتر و نمايه توده بدنی Kg/m² 9/29- 25 با نمونه‌گيری متوالی و همسان‌سازی گروهي (سن، جنسيت، سواد، طول مدت ديابت و نمايه توده بدنی) انتخاب شدند. گروه اول 60 نفر و دارای حداقل 30 دقيقه ورزش منظم در طی يک سال گذشته، 7 - 4 روز در هفته، و گروه دوم 60 نفر فاقد ورزش منظم بودند. تخريب شناختی با پرسشنامه مختصر وضعيت روانی (MMSE) اندازه‌گيری و اطلاعات با آمار توصيفی و استنباطی تجزيه و تحليل شد.
يافته‌ها: بين ميانگين نمره MMSE گروه دارا و فاقد ورزش تفاوت معنی‌دار مشاهده گرديد (001/0=P). همچنين همبستگي معنی‌داری بين طول مدت ورزش روزانه و ميانگين نمره  MMSE ديده شد (01/0 =P، 56/0 =r). بين نمره MMSE و نمايه توده بدنی ارتباط معکوس معنی‌دار در گروه دارای ورزش (04/0 =P، 3/0- =r) همچنين در گروه فاقد ورزش (05/0=P، 4/0- =r) وجود داشت.
نتيجه‌گيری: ديابت و اضافه وزن موجب کاهش توانايی شناختی سالمندان می‌گردد اما ورزش منظم احتمالا نقش مثبتی در بهبود وضعيت شناختی آنان دارد.