|
|
1385/3/11، جلد ۵، شماره ۴، صفحات ۳۳۱-۳۳۸
|
|
|
| عنوان فارسی |
ميزان بروز ميکروآلبومينوری و عوامل خطر همراه در بيماران ديابتی نوع ۲ |
|
| چکیده فارسی مقاله |
مقدمه: ميکروآلبومينوری، از علايم زودرس ابتلای کليه و حاکی از پيشرفت به طرف نفروپاتی و افزايش خطر مرگ و مير در بيماران ديابتی می‌باشد. ميکروآلبومينوری، مدت‌ها قبل از بروز نفروپاتی بالينی به وقوع می‌پيوندد و با تشخيص زود هنگام، امکان پيشگيری از پيشرفت آن به مراحل شديدتر نفروپاتی وجود دارد. با توجه به اهميت تشخيص نفروپاتی در مراحل اوليه و درمان به‌موقع ، اين مطالعه به منظور تعيين بروز (انسيدانس) پنج ساله ميکرو آلبومينوری و رابطه آن با ساير عوامل خطر در بيماران ديابتی نوع 2 در جمعيت ديابتی اصفهان انجام شد.
روش‌ها : تعداد 505 بيمار ديابتی نوع 2 شامل 22% مرد، از بين مراجعين به مرکز تحقيقات غدد و متابوليسم اصفهان در سال 1378 که آلبومين ادرار آنها طبيعی بود انتخاب و به‌مدت پنج سال پيگيری شدند. ميانگين سن و مدت ابتلا به ديابت بيماران به ترتيب 5/9±4/57 و7/4±2/10 سال بود. بيماران در شروع مطالعه ضمن معاينه بالينی و ثبت مشخصات، از نظر نمايه توده بدنی ، قند خون ناشتا و بعد از غذا، هموگلوبين گليکوزيله( HbA1c) ، فشار خون ، ليپيد پروفايل ، کراتينين سرم و آلبومين ادرار 24 ساعته بررسی شدند. سپس بيماران هر سه ماه يک‌بار از نظر کنترل وزن، قند ،ليپيد ، فشار خون و هر يک‌سال از نظر ادرار 24 ساعته برای آلبومين بررسی شدند. در صورت دفع بيش از 30 ميلی‌گرم آلبومين در ادرار 24 ساعته حداقل در دو نوبت آزمايش ، به‌عنوان ميکروآلبومينوری در نظر گرفته شد. نتايج بدست آمده در پايان مطالعه مورد تجزيه و تحليل آماری قرار گرفت.
يافته‌ها : در طول مطالعه تعداد 176 نفر از بيماران، دفع آلبومين غير طبيعی در حد ميکروآلبومينوری داشتند. انسيدانس ميکروآلبومينوري3/82 در هزار « شخص- سال » بود (فاصله اطمينان 95% ، 3/78 و2/86 ) . انسيدانس ميکروآلبومينوری درمردان بيشتر از زنان بود ( به ترتيب 4/104 در برابر2/66 در هزار شخص- سال ، 001/0 P< ). ميانگين مدت ابتلا به ديابت، هموگلوبين گليکوزيله ، پرفشاری خون و کراتينين سرم در مدت مطالعه در افراد ميکروآلبومينوری نسبت به نورموآلبومينوری بيشتر ، و اين تفاوت از نظر آماری معنی دار بود . ميانگين سن، نمايه توده بدنی ، کلسترول و تری گليسريد در دو گروه تفاوت نداشت . در تحليل نهايی با استفاده از مدل رگرسيون ، مدت ابتلا به ديابت، هموگلوبين گليکوزيله ، پر فشاری خون و ابتلا به رتينوپاتی به‌عنوان متغيرهای مستقل تعيين کننده آلبومينوری شناخته شدند.
نتيجه گيری : نتايج بدست آمده نشان می‌دهد که ميکروآلبومينوری در جمعيت مورد مطالعه شايع و انسيدانس آن نسبت به ساير مطالعات انجام شده بيشتر می‌باشد. اندازه گيری مرسوم آلبومين ادرار برای تشخيص زود هنگام و درمان موثر ميکروآلبومينوری و عوامل خطر همراه جهت جلوگيری از پيشرفت نفروپاتی حائز اهميت است.
|
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
انسیدانس،دیابت نوع2،میکروآلبومینوری |
|
| عنوان انگلیسی |
INCIDENCE OF MICROALBUMINURIA AND ASSOCIATED RISK FACTORS IN TYPE 2 DIABETES MELLITUS |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
Background: Microalbuminuria represents the earliest clinical of renal involvement and reflects the progression of diabetic nephropathy and increased risk of mortality in diabetic patients. The incidence of diabetic nephropathy in type 2 diabetes differs widely by race .The aim of this study was to determine the incidence of and risk factors for microalbuminuria in type 2 diabetic patients.
Methods: As a cohort study 505 (22%male, mean age: 57.4±9.5 years and diabetes duration 10.2±4.7 years at initial registration) type 2 diabetic patients with initial normoalbuminuria were followed prospectively for 5 years in isfahan endocrine and metabolism research center. Patients were evaluated for BMI ,HbA1c, blood pressure, lipid profile, serum creatinine and 24 hours urine albumin. Normoalbuminuria were defined as urine albumin excretion less than or equal to 30 mg/24 h and microalbuminuria as 31-299 mg/24 h. Logistic regression model were used to assess the associations.
Results:176 revealed persistently elevated UAE during follow-up, giving an incidence of 82.3/1000 person-years(95%CI:78/3-86/2). Incidence of microalbuminuria were significantly higher in men than wemen(104.4 and 66.2/1000 person-year, P<0.001).The mean values of HbA1c, duration of diabetes, systolic hypertension and serum creatinin during the follow-up period were significantly higher in the microalbuminuric than in the normoalbuminuric patients. Age, BMI, cholesterol and triglyceride were not significantly different in two groups. Logistic regression analysis revealed that duration of diabetes, HbA1c, high blood pressure and retinopathy during follow-up are independent variables that have a statistically significant influence on the development of microalbuminuria.
Conclusion: These result revealed that microalbuminura in this population of type 2 diabetic patients were common and higher than of other studies. These findings suggest that urine excretion of albumin should be monitored routinely in this patients for detection early stages of nephropathy and effective treatment of microalbuminura and associated risk factors are very important. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
Microalbuminura |
|
| نویسندگان مقاله |
6492---6493--- |
|
| نشانی اینترنتی |
http://ijdld.tums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-25-350&slc_lang=fa&sid=fa |
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
General |
| نوع مقاله منتشر شده |
Research |
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|
