روش‌ها: تعداد 1492 مرد و 2087 زن با سن بيشتر از 20 سال و با نمايه توده بدنی >5/18 kg/m² به مدت 3 سال پيگيری شدند. رگرسيون لجستيک چند عاملی برای محاسبه نسبت‌های شانس بروز سندرم متابوليک و اجزای آن با تعريف ATPIII در رابطه با پنجک‌های درصد تغيير وزن در دو جنس استفاده شد.

يافته‌ها: بروز سندرم متابوليک بعد از تعديل سن 6/20% ]فاصله اطمينان 95%=8/19-4/21[ گزارش گرديد (6/18% برای مردان و 6/23% برای زنان). در مردان، افزايش وزن جزئی، دور کمر بالا و تری‌گليسريد بالا را پيش‌بينی کرد، افزايش وزن متوسط نيز پيش‌بينی کننده سندرم متابوليک ]نسبت شانس 5/2،فاصله اطمينان95%=4/1-3/4[، دور کمر بالا و پر فشاری خون بود، افزايش وزن زياد با سندرم متابوليک و تمام اجزای آن بجز قند ناشتای بالا ارتباط داشت. در زنان، افزايش وزن جزئی پيش‌بينی کننده سندرم متابوليک ]نسبت شانس 5/2، فاصله اطمينان 95%=4/1-3/4[، دور کمر بالا و پرفشاری خون بود، افزايش وزن متوسط با سندرم متابوليک، دور کمر بالا و تری‌گليسريد بالا ارتباط نشان داد، همچنين افزايش وزن زياد سندرم متابوليک و تمام اجزای آن را بجز HDL پايين پيش بينی کرد. مقادير اندک کاهش وزن نيز اثر محافظتی روی دور کمر بالا در دو جنس و سندرم متابوليک در مردان ]نسبت شانس 5/0، فاصله اطمينان 95%=26/0-97/0، (04/0=P) [داشت.

نتيجه‌گيری: تغييرات وزن، تاثيراتی متفاوت در دو جنس روی سندرم متابوليک نشان می‌دهد. در زنان افزايش وزن جزئی، سندرم متابوليک را پيش بينی می کند، در حالی که کاهش وزن در مردان نقش محافظتی در مقابل اين سندرم نشان می دهد.