مقدمه: طبق پيش‌بينی سازمان بهداشت جهانی در 2010 در جهان بيش از 250ميليون نفر مبتلا به ديابت می‌باشند، که احتمالاً تا 20 سال آينده (2030ميلادی) با 50% افزايش، دو برابر خواهد شد. عدم درمان مناسب ديابت منجر به عوارض بسيار خطرناکی خواهد شد. يکی از درمان‌های اصلی ديابت، درمان دارويی خصوصاً درمان با انسولين می‌باشد. متأسفانه عدم پذيرش درمان با انسولين يکی از چالش‌های حاضر در امر درمان و کنترل ديابت می‌باشد. هدف از انجام اين مطالعه بررسی عوامل مؤثر بر عدم پذيرش انسولين درمانی توسط بيماران ديابتی می‌باشد.
روش‌ها: اين مطالعه از نوع توصيفی - مقطعی بود. محيط پژوهش بخش غدد بيمارستان امام رضا (ع) مشهد بود. نمونه مطالعه را 80 بيمار بستری (در دسترس) تشکيل می‌دادند. پس از بيان روش و اهداف مطالعه و کسب رضايت آگاهانه، پرسشنامه اطلاعات دموگرافيک، و پرسشنامه عدم پزيرش انسولين تکميل گرديد. روايی پرسشنامه با استفاده از روايی محتوا و پايايی اين پرسشنامه با استفاده از روش آزمون - آزمون مجدد (90/0=r) مورد تأييد قرار گرفت.
يافته‌ها: شنيدن تجربيات ديگران، شرايط سخت نگهداری انسولين و وابسته شدن به خانواده بيشترين عوامل (8/38%) در عدم پذيرش انسولين از سوی بيماران معرفی شدند. کمترين عوامل (5%) مربوط به ترس از مرگ ناگهانی و ترس از کمياب شدن انسولين بود. آزمون من ويتنی نشان داد که بين جنس و عدم پذيرش انسولين و بين محل سکونت و عدم پذيرش انسولين اختلاف آماری معنی‌داري (050/0P<) وجود داشت.
نتيجه‌گيری: با توجه به اهميت انسولين در درمان بيماری ديابت و کاهش عوارض بيماری، و با توجه به نتايج حاصل از پژوهش توصيه می‌شود تا قبل از اقدام به تجويز انسولين کلاس‌های آموزشی برای بيماران و خانواده‌هايشان گذاشته شود.