خطر ابتلا به بيماری‌های قلبی عروقی در بيماران ديابتی، 2 تا 4 برابر افراد غير مبتلا به ديابت است. مطالعات انجام شده حاکی از آن است که عناصر ديس ليپيدمی، مستقل از يکديگر دارای اثرات اتروژنيک می‌باشند؛ در شرايطی که به نظر می‌رسد LDL کوچک و چگال اتروژنيک‌ترين جزء اين مجموعه باشد.در اين تحقيق به منظور بررسی اين‌که آيا کنترل گليسمی (که توسط ميزان HbAlc معين می‌شود) می‌تواند دارای اثرات مطلوب بر اندازه LDL باشد، ارتباط بين HbAlc با اندازه LDL در بيماران ديابتی مورد مطالعه قرار گرفت.
روش‌ها: در اين تحقيق اندازه LDL در 81 نفر بيمار ديابتی در محدوده سنی 50 تا 70 سال به روش پلی اکريل اميدژل الکتروفورز (PAGE) با گراديانت غلظتی تعيين شد. BMI داوطلبين پس از اندازه‌گيری قد و وزن آنها محاسبه شد. جهت تعيين غلظت تری گلسيريد و HDL-C از کيت‌های آنزيمی استفاده گرديد. HbAlc به روش ايمونوتوربيدومتريک تعيين شد.
يافته‌ها: براساس نتايج، اندازه LDL همبستگی معنی‌داری با تری گليسيريد (05/0P<، 281/0-=r)، جنسيت (05/0P<، 276/0=r)، HbAlc (05/0P<، 232/0-=r) و HDL-C (01/0P<، 215/0=r) نشان داد. به کمک آناليز رگرسيون خطی نشان داده شد که تری‌گلسيريد (054/0P<، 192/0-= Standardized)، HDL-C (05/0P<، 214/0= Standardized) و جنس مؤنث (056/0P<، 196/0= Standardized) به عنوان عوامل مستقل در تعيين اندازه LDL نقش دارند. HbAlc با توجه به Colinearity شديد با HDL-C از مدل حذف شد.
نتيجه‌گيری: علی رغم همبستگی معکوس بين اندازه LDL و HbAlc،HbA1c به عنوان عاملی مستقل در تعيين اندازه LDL در بيماران ديابتی نقش ندارد . بنظر می‌رسد کاهش در ميزان HDL-C در نتيجه کنترل ضعيف ديابت باعث کاهش اندازه LDL می‌شود.