تصور بر اين است که افراد چاق احتمال بيشتری برای ابتلا به عوارض بعد از عمل جراحی عروق کرونر قلب دارند. مطالعات مختلفی که جهت بررسی اين رابطه انجام گرديده دارای نتايج يکسانی نبوده اند. هدف از اين مطالعه بررسی رابطه بين نمايه توده بدن (BMI) و مرگ و مير داخل بيمارستانی متعاقب عمل جراحی عروق کرونر بود.
روش‌ها: بين آذر ماه 1382 تا بهمن ماه 1383 ، 1258 بيمار مبتلا به درگيری عروق کرونر که در مرکز قلب تهران تحت عمل جراحی بای پس کرونر به صورت ايزوله قرار گرفتند، در اين مطالعه وارد گرديدند. بيماران بر اساس نمايه توده بدن به 3 گروه تقسيم شدند. در گروه اول بيمارانی قرار گرفتند که BMI آنها کمتر از 30 بود (بيماران غير چاق). در گروه دوم بيمارانی که BMI آنها بيشتر يا مساوی 30 و کمتر از 40 بود، قرار گرفتند (بيماران چاق). بيمارانی که BMI آنها مساوی يا بيشتر از 40 بود در گروه سوم قرار داده شدند (بيماران چاق شديد). بيماران تا زمان ترخيص از بيمارستان مورد پيگيری قرار گرفتند تا معلوم شود که طی مدت زمان بستری دچار مرگ می‌گردند يا خير. متغيرهای متعددی در هر سه گروه بررسی گرديد تا مشخص شود رابطه معنی داری بين آنها و احتمال بروز مرگ و مير داخل بيمارستانی وجود دارد يا خير.
يافته‌ها: بين گروه اول و دوم ( غير چاق و چاق ) از نظر متغيرها يافته معنی داری يافت نشد. در گروه سوم مرگ و مير بيشتری از دو گروه ديگر مشاهده گرديد. بيماران ديابتی غير چاق نيز دارای نرخ مرگ و مير بالاتری نسبت به ساير افراد بودند. رگرسيون لوجيستيک نشان داد که توده نمايه بدن را نمی توان به عنوان يک عامل مستقل جهت پيش بينی مرگ و مير داخل بيمارستانی متعاقب عمل جراحی عروق کرونر به حساب آورد.
نتيجه گيری: به نظر می رسد BMI نمی تواند به عنوان يک عامل مستقل پيش بينی کننده مرگ و مير داخل بيمارستانی در بيمارانی که تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر قلب قرار می‌گيرند مطرح گردد.