مقدمه: در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 با عارضه نارسايی کليوی، دستيابی به کنترل مناسب قند خون و کاهش خطر هيپوگليسمی بايد در تعادل باشد. هدف از اين مطالعه، تعيين اثربخشی و ايمنی انسولين گلارژين در بيماران ديابتی نوع 2 مبتلا به نفروپاتي ديابتی است.
روش‌ها: 89 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 (ميانگين سن 7/10±9/62 و طول مدت ديابت 6/7±9/13 سال) دچار نفروپاتي ديابتی (ميانگين ميزان فيلتراسيون گلومرولی 5/11±1/34 ميلی‌ليتر در دقيقه) وارد مطالعه شدند. به بيمارانی که کنترل نامناسب قند خون يا هيپوگليسمی مکرر طی استفاده از داروهاي خوراکی ضد ديابت (OAD) داشتند، انسولين گلارژين قبل از خواب تجويز شد. دوز شروع 1/0 واحد به ازای کيلوگرم بود و برای رسيدن به قند خون ناشتای هدف (130-90 ميلی‌گرم در دسی‌ليتر) تنظيم شد. شواهد قبل از مطالعه و 4 ماه پس از شروع انسولين گلارژين ثبت شد.
يافته‌ها: در پايان درمان، کاهش قابل توجهی در هموگلوبين گليکوزيله (HbA1c) (از 6/1±4/8% به 2/1±7/7% ) مشاهده شد (001/0P<). درمان با کاهش معنی‌دار در سطوح قند خون ناشتا (از 67 ± 7/159 به 4/28 ± 4/119mg/dl) همراه بود (001/0P<). نمايه توده بدنی بيماران در پايان مطالعه افزايش نيافت (9/3 ± 2/26 و 8/3 ± 2/26 کيلوگرم بر متر مربع) (96/0=P). هيپوگليسمی خفيف علامت‌دار در 5/12% افراد مشاهده شد اما عارضه جانبی ديگری ديده نشد.
نتيجه‌گيری: انسولين گلارژين در کوتاه مدت سبب بهبود HbA1c شده، در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 دچار نفروپاتی ديابتی ايمن است و به خوبی تحمل می‌شود.