مقدمه: بيماران ديابتی در اداره و مديريت بيماری خود با موانع زيادي دست به گريبان هستند. اين مطالعه به منظور بررسی ارتباط ويژگی‌های فردی و مرتبط با سلامت با موانع تشخيصی و درمانی زندگی با ديابت در بيماران ديابتی نوع 2 مراجعه کننده به بيمارستان‌هاي تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران طراحی و اجرا شد.
روش‌ها: اين مطالعه از نوع مقطعی (توصيفی- تحليلی) بود که در سال 1391 بر روي600 بيمار به طور تصادفی ساده انجام شد. ابزار مطالعه شامل دو بخش اطلاعات دموگرافيک و مرتبط با سلامت و بيماری و شاخص کنترل ديابت (HbA_1C) با 10 سوال و ابزار زندگی با ديابت در ابعاد موانع تشخيصی (6 سوال)، موانع دارو درمانی(10 سوال) و موانع خودپايشی (5 سوال) بود که توسط مقياس از کاملاً موافقم (5) تا کاملاً مخالفم (1) اندازه‌گيري گرديد. روايی و پايايی ابزار اندازه گرفته شد. روش جمع‌آوری اطلاعات، تکميل پرسشنامه و با استفاده از تکنيک مصاحبه بود. برای تجزيه وتحليل داده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 5/11 و آزمون‌های آماری توصيفی (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (کای دو و مدل رگرسيون لجستيک) استفاده شد. سطح معنی‌داری در اين مطالعه کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.
يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار موانع تشخيصی، دارو درمانی و خودپايشی به ترتيب (97/3±48/16)، (13/5±92/29) و (77/2±5/14) بود. نتايج مطالعه نشان داد که برخی عوامل فردی و مرتبط با ديابت با اين سه مانع ارتباط آماري معنی‌داری داشتند (05/0P<). مدل رگرسيون لجستيک هم شانس شديد بودن هر سه مانع را مشخص نمود.
نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های مطالعه به نظر می‌رسد بهبود ارتباط بين افراد حرفه‌ای گروه سلامت و تلاش برای بهره‌گيری و فراهم کردن منابع برای بيماران ديابتی در کاهش موانع تشخيصی، دارو درمانی و خوپايشی اثربخش خواهدبود.