هدف: مقايسه توانايی تعاريف مختلف سندرم متابوليک (Mets) در برابر هريک از اجزای تشکيل دهنده آنها در پيش‌بيني ميزان بروز سکته مغزی و اين که آيا سندرم متابوليک، مستقل از اجزايش، خطری دارد.
روش‌ها: اين مطالعه در بين 2548 فرد ايرانی، بالای 50 سال و بدون سابقه حوادث قلبی عروقی در ابتدای مطالعه، انجام شد. جهت تعريف سندرم متابوليک از معيارهای WHO,IDF و JIS استفاده شد. از آناليز Cox proportional hazards regression جهت تخمين نسبت خطر (HR) و فاصله اطمينان (cl) 95% ميزان بروز سکته مغزی برای هر يک از تعاريف و اجزايشان استفاده شد.
يافته‌ها: در طی 3/9 سال پيگيری، 72 مورد سکته مغزی رخ داد. نسبت خطر  مولتی واريانت (فاصله اطمينان 95%) بروز سکته مغزی 71/2 (68/4-57/1)، 04/2 (27/3-27/1) و 87/1(00/3-17/1) به ترتيب برای JIS، IDF، WHO به دست آمد. در تعاريف JIS و IDF، فشار خون بالا، سطح بالای گلوکز پلاسما و چاقی مرکزی پيش‌بينی کننده‌های مهمی بودند. (نسبت خطر مولتی واريانت به ترتيب 98/3 (88/7-01/2)، 01/2 (22/3-25/1) و 73/1 (79/2-08/1) بود). تفاوتی بين تعاريف مختلف سندرم متابوليک در پيش‌بينی بروز سکته مغزی وجود نداشت. با استفاده از تست paired homogeneity مشخص شد که تعريف کامل سندرم در مقايسه با فشار خون بالا، سطح بالاي گلوکز پلاسما و چاقی مرکزی قادر به پيش‌بينی بهتری نمی‌باشد. در تمام تعاريف، بعد از تعديل هريک از اجزای سندرم متابوليک، ارتباط آن با سکته مغزی از بين رفت؛ در اين مدل فقط فشار خون بالا به عنوان يک عامل پيش‌بينی کننده باقی ماند.
نتيجه‌گيری: تمام تعاريف سندرم متابوليک با سکته مغزی ارتباط داشتند. بعد از تعديل هر يک از اجزای سندرم، اين ارتباط از بين رفت و فقط فشار خون بالا به عنوان يک عامل پيش‌بينی کننده باقی ماند.