مقدمه: چاقی (BMI بالای 30) به عنوان يک عامل خطر براي بسياری از بيماری‌ها مطرح است. برداشت راديکال‌های آزاد توسط آنتی‌اکسيدان‌ها از طريق واکنش‌های آنزيمی وغير آنزيمی انجام می‌شود. اين تحقيق از نوع کارآزمايي بالينی
(Clinical trial) است و به منظور بررسی اثر کاهش وزن بر آنتی‌اکسيدان‌های آنزيمی و همبستگی بين آنها انجام شده است.
روش‌ها: با اخذ رضايت‌نامه کتبی برای گردآوری داده‌ها، از پرسشنامه‌هاي اطلاعات عمومی و تن‌سنجی و24 ساعت يادآمد خوراک 3 روز قبل و بعد از مداخله براي برآورد مقدار ريزمغذی و درشت مغذی دريافتی از غذا و توصيه‌های رژيم غذايی با انرژي محدود به مقدار 1000-500 کيلوکالری کمتر از کالری مصرفی در قبل از مداخله براي کاهش وزن حدود10 درصد روی 30 نفراز زنان چاق سالم 50-19 سال استفاده شد. براي اندازه‌گيری آنتی‌اکسيدان‌های آنزيمی درRBC، قبل و بعد از کاهش وزن، 10 ميلی‌ليتر خون از نمونه‌ها گرفته و به روش آنزيمی و کيت آزمايش شدند.
نتايج: ميانگين‌های گلوتاتيون ردوکتاز (GR) و کاتالاز (CAT) بعد از کاهش وزن، افزايش معنی‌داري (01/0>P) داشت و ميانگين‌هاي سوپراکسيد ديسموتاز ((SOD و گلوتاتيون پراکسيداز (GPX) تغيير معنی‌داري نداشت. براساس ضريب همبستگی پيرسون بين متغيرهای وابسته (GPX, CAT, GR, SOD) افراد مورد بررسی بعد از مداخله، بين متغيرهای وابسته SOD با GPX درسطح 001/0>P و 618/0=r، و بين SOD با CAT در سطح 05/0>P و 424/0=r همبستگی معنی‌داری وجود داشت. همچنين بين GPX با CAT با 003/0=P و527/0=r، و بين CAT با GR در سطح 05/0>P و 366/0=r همبستگی معنی‌داری بعد از مداخله وجود داشت.
نتيجه‌گيری: کاهش وزن حدود 10% می‌تواند اثر قابل توجهی در بالا بردن آنزيم‌های آنتی‌اکسيدانی در زنان چاق داشته باشد و امکان افزايش بيشتر آنزيم‌هاي آنتی‌اکسيدانی و همبستگی بين آنها با کاهش وزن و کاهش نمايه توده بدن تا حد نرمال در افراد چاق وجود دارد.