مقدمه: هدف اين تحقيق بررسی اثر 8 هفته تمرين مقاومتی بر ميزان اسفنگوزين-1-فسفات (S1P) پلاسمايی و بيان ژن گيرنده‌های S1P_1,2,3 موش صحرايی نر نژاد ويستار می‌باشد.
روش‌ها: 24 موش صحرايی 8 هفته ای نر نژاد ويستار (190-250گرم) در اين مطالعه استفاده شد. بعد از يک هفته آشناسازی حيوانات به صورت تصادفی به گروه کنترل (12N=) و تجربی (12N=) تقسيم شدند. نردبان مقاومتی يک متري با فاصله ميله‌های 2 سانتی متری با شيب 85 درجه به عنوان وسيله تمرين مقاومتی و وزنه های متصل شده به دم حيوان به عنوان مقاومت استفاده شد. مقدار S1P در لايه کلروفرم بوسيله دستگاه HPLC اندازه گيری شد. جهت بررسی بيان ژن از تکنيک Real-Time PCR استفاده شد.
يافته‌ها: تمرين مقاومتی محتوای S1P در پلاسما (001/0P=) را در مقايسه با گروه کنترل افزايش داد. به علاوه، تمرين مقاومتی باعث افزايش بيان ژن گيرنده S1P1 در عضله تاکننده بلند انگشت شست پا (FHL) (001/0=P) و عضله نعلی (SOL) (000/0=P)، S1P2 در عضله FHL (000/0=P) و  SOL(603/0=P)، S1P3 در عضله FHL (021/0=P) و  SOL(009/0=P) گروه تمرينی نسبت به گروه کنترل شد.
نتيجه‌گيری: می توان نتيجه گرفت که تمرين مقاومتی به طور قابل ملاحظه‌ای بر ميزانS1P  پلاسمای موش صحرايی اثر می‌گذارد. با توجه به نقش ساختاری و عملکردی اين اسفنگوليپيد و از آنجا که اين فاکتور و گيرنده های سطح سلولی آن بدنبال يک دوره تمرين مقاومتی افزايش می يابد، شايد يکی از فاکتورهاي رشدی و مسيرهای سيگنال دهی در سازگاری عضلانی باشد.