مقدمه: ديابت به عنوان يک عامل خطر مهم در ابتلا به استئوپروز، ساخت و تخريب استخوان را تحت تاثير قرار می‌دهد. با توجه به افزايش روزافزون شيوع استئوپروز در ايران و به دنبال آن افزايش عوارض، مرگ و مير و هزينه‌های اقتصادي ناشی از آن در جامعه، شناسايی و استفاده از داروهای جديد در درمان اين بيماري ضروری به نظر می‌رسد. با توجه به اثرات مفيد داروی گياهی جديد آنژی پارس در بهبود و درمان زخم‌های ديابتی، بررسی اثرات اين داروی جديد بر ساير ارگان‌ها از جمله استخوان و مارکرهای ساخت و جذب آن ضروری و البته مفيد خواهد بود.
روش‌ها: در اين کارآزمايی بالينی دو سويه کور، 61 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 در دو گروه مداخله و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران در گروه مداخله تحت درمان با 100 ميلی‌گرم آنژی پارس دو بار در روز قرار گرفتند. در گروه کنترل بيماران دارونما (يک پليمر غيرقابل جذب) با همان دوز دريافت نمودند. بررسی‌های آزمايشگاهي پايه و 3 ماه پس از درمان شامل مارکرهای جذب و ساخت استخوان انجام شد.
يافته‌ها: 31 بيمار در گروه مداخله و 30 بيمار در گروه کنترل با متوسط سن 2/6±8/51 و طول مدت بيماری 7/4±5/7 سال بدون هيچ‌گونه تفاوت معنی‌دار بين دو گروه، مورد بررسی قرار گرفتند. در پايان 3 ماه درمان بين دو گروه هيچ تفاوت معنی‌داری در سطح پيريدينولين، استئوکلسين، کلسيم ادرار، آلکالين فسفاتاز استخوانی و TNF-α مشاهده نشد. تنها سطح کراتينين ادرار به طور معنی‌داری بعد از 3 ماه درمان بين دو گروه متفاوت بود (029/0P=).
نتيجه‌گيری: يافته‌های اين مطالعه نشان می‌دهد آنژی پارس اثر مفيد و يا مضری بر روی استخوان ندارد. احتمال دارد اثرات ديگری از اين ترکيب جديد در پروسه گردش استخوانی دخيل باشد که نيازمند صرف زمان طولانی در مطالعات و پژوهش‌های بيشتر است.